فرهنگ و آموزش آن همیشه از اهمیت خاصی در آموزش زبان برخوردار بوده است و بحث های زیادی را موجب شده اند.امروزه، مجموعه مقالات مربوط از گنجاندن فرهنگ در برنامه های آموزش زبان انگلیسی حمایت میکنند. آنها بر این ادعا هستند که زبان و فرهنگ از یکدیگر مجزا نیستند و دربرنامه های آموزشی میبایستی این دو را همزمان آموزش داد. هرچند به نظر میرسد که مطالعات و تحقیقات کمی در زمینه پدیده نو ظهور هوش فرهنگی انجام شده است و این مقاله میتواند رهگشا در درک اهمیت و کاربردهای فرهنگ در یادگیری زبان در سایه هوش فرهنگی باشد. هدف از انجام این تحقیق پی بردن به رابطه میان هوش فرهنگی و اجزا آن، بهره هوشی و توانایی نوشتارزبان آموزان ایرانی در شهر مشهد بود. همچنین این علاقه وجود داشت تا بررسی شود از میان ? عامل بهره هوشی و هوش فرهنگی کدامیک میتواند توانائی نوشتار را بهتر پیش بینی کند.??? دانش آموز که در سطوح متوسط به بالا و پیشرفته بودند در این تحقیق شرکت نمودند. تست بهره هوشی ریون و پرسشنامه هوش فرهنگی آنگ به آنها داده شد. همچنین برای تعیین توانائی نوشتار آنان ، انشائی استاندارد از مجموعه سوالات آمادگی برای تست تافل اینترنتی داده به آنها داده شد و بر اساس استفاده صحیح واژگان، دستور لغت، همبستگی و پیوستگی متن اوراق آنان رتبه بندی شد. در این مقاله اینگونه نتیحه شد که بهره هوشی نمیتواند توانائی نوشتار را در زبان آموزان به خوبی پیش بینی کند و این مطلب سازگار با بعضی از یافته های پیشین در زمینه یادگیری زبان است. همچنین مجموع هوش فرهنگی نتوانست توانائی نوشتار را پیش بینی کند. علی رقم این، دو بخش از هوش فرهنگی یعنی هوش فرهنگی شناختی و هوش فرهنگی انگیزشی به خوبی توانستندتوانائی نوشتار را پیش بینی کنند. این نتایج به تمرکز بیشتر بر آموزش فرهنگ در یادگیری زبان تاکید دارند. از آنجا که این کار در زمینه توانائی و هوش فرهنگی تا کنون انجام نشده است، پیشنهاد میشود با استفاده از دیگرتست ها و روش های آماری جنبه های بیشتری از تاثیر فرهنگ در نوشتار بررسی شوند.