چکیده موسیقی شعر، از ارکان مهم شعر محسوب میشود و مهمترین نقش را در زیباسازی شعر ایفا میکند. یکی از مختصات سبکی غزلیات شمس، موسیقایی بودن آن است. در میان شاهکارهای شعر فارسی، غزلیات مولانا جلال- الدین، از حیث موسیقی بینظیر است و این امر از آشنایی او با موسیقی و عروض فارسی و غزلگویی در محافل سماع نشأت میگیرد. غزلهای او آینهای است برای نشان دادن هیجانها و بیقراریهای او. مولانا دچار عواطف و احساسات روحی ناآرامی است و تنها موسیقی است که قدرت بیان و انتقال عواطف و احساسات او را دارد و کلمات و واژگان را یارای آن نیست، به همین دلیل در دیوان او موسیقی بر معنا سبقت دارد. در این رساله، انواع موسیقی شعر دیوان کبیر، بر محور موسیقی بیرونی (وزن شعر)، موسیقی کناری (قافیه و ردیف)، موسیقی درونی (انواع صنایع بدیع لفظی)، موسیقی معنوی (انواع صنایع بدیع معنوی) بررسی شده است که به نوبهی خود گامی در سبکشناسی غزلیات مولوی بهشمار میآید. واژگان کلیدی: مولوی، غزلیات شمس، موسیقی، موسیقیبیرونی، کناری، درونی، معنوی ج