چسبندگی های داخل شکم جایگاه مهمی را از نظر بالینی و مالی در سلامت عمومی دارند. هدف از این مطالعه نشان دادن تاثیر سیلیمارین داخل صفاقی روی چسبندگی های صفاقی در مدل سگ می باشد. ده سگ بالغ ماده و نر در این مطالعه استفاده شدند که به صورت تصادفی به دو گروه a (کنترل) و b (سیلیمارین داخل صفاقی) تقسیم شدند. روش مشابهی در همه سگ ها برای ایجاد چسبندگی به کار گرفته شد. برشی به طول 10 سانتی متر در خط میدلاین شکمی داده شده و دیواره آنتی مزانتریک روده در طول مشابه و در فاصل? یکسانی از رود? کور در همه سگ ها بریده شد و سپس بخیه گردید. در گروهb ، سیلیمارین به صورت داخل صفاقی استفاده شد. لاپاروتومی مجدد 30 روز بعد از عمل انجام گرفت وشکل گیری چسبندگی به صورت ماکروسکوپی بر اساس دسته بندی نیر و دسته بندی آداچی درجه بندی شد. امتیازات چسبندگی در گروه سیلیمارین به صورت معنی داری با گروه کنترل اختلاف داشت. تشکیل چسبندگی در گروه سیلیمارین نسبت به گروه کنترل گسترده تر و شدیدتر بود. ممکن است سیلیمارین از حفر? صفاقی جذب نشده و به عنوان یک ماد? خارجی عمل کرده باشد.