آسیب دیدن سلول های سالم به هنگام شیمی درمانی و پرتو درمانی از چالش های مهم درمان سرطان محسوب می شود. ایده به کارگیری نانو ذرات طلا برای رفع این مشکل به دلیل قابلیت تجمع انتخابی در تومور، سازگاری زیستی بالا و ویژگی های نوری و فیزیکی منحصر به فرد توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در این مطالعه به بررسی بازده شیمی درمانی به کمک داروی تیوگوانین در پی اتصال به نانو ذرات طلای کروی شکل با قطر متوسط 6-4 نانومتر پرداخته شد. همچنین اثرحساسیت زایی غلظت های مختلف نانو ذرات طلا(79z=)، داروی تیوگوانین، نانوذرات طلای متصل به تیوگوانین و همچنین داروی سیس پلاتین (78z=) نسبت به پرتوایکس kvp150 در دزهای مختلف و با آهنگ دز gy/min589/0بر سلول های سرطانی رده mcf-7 سینه بررسی شد. نتایج این بررسی به صورت فاکتور افزایش دز گزارش شد. علاوه بر این، مقایسه ای نیز میان اثر درمان با نانو ذرات طلای رادیواکتیو (طلای-198) وپرتو دهی خارجی صورت گرفت. آزمون mtt به عنوان آزمون سنجش سلولی استفاده شد. در این مطالعه فعالیت ضد سرطانی داروی تیوگوانین به دنبال انتقال با نانو ذرات طلا به صورت قابل توجهی افزایش یافت. این امر ناشی از ورود مجموعه دارو- نانو ذره از طریق اندوسیتوز و عدم توانایی گلیکوپروتئین-p (به عنوان مهمترین عامل بروز مقاومت سلولی) در شناسایی دارو است (kwangjae و همکاران 2008). نتایج نشان داد حضور دو عنصر سنگین طلا و پلاتین در مجاورت پرتو ایکس کیلو ولتاژ اثر پرتو درمانی را به دلیل تولید الکترون اوژه به طور قابل توجهی افزایش می دهد. به دنبال برهمکنش الکترون اوژه با آب، رادیکال های آزاد زیادی تولید می شود گویی یک منبع اضافیho• در محیط وجود دارد (carter و همکاران 2007). نتایج پرتو دهی همچنین اثرحفاظتی تیوگوانین را به عنوان یک ترکیب آمینوتیول نشان داد. مهمترین ساز و کار حفاظتی تیوگوانین در برابر پرتو مربوط به ایجاد هیپوکسی و جلوگیری نسبی از حمله رادیکال های آزاد است. نتایج حاصل از مقایسه پرتو دهی خارجی و نانو ذرات طلای-198، سمیت بیشتری را در مورد نانو ذرات طلای-198 (mev 96/0) در مقایسه با پرتو ایکس kvp150نشان داد.