از آن جا که قواعد حقوقی ، بر ارزش های اجتماعی تکیه دارند و بر اجتماع اعمال می شوند ، تناسب روند و تکامل آن ها همگام با تحوّلات اجتماعی، نه تنها یک ضرورت بلکه یکی از اوصاف عملی یک قاعده ی مطلوب است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال 1358 از سوی مجلس خبرگان قانون اساسی تدوین شد و در سال 1368 در شورای بازنگری مورد تجدیدنظر قرار گرفت. در این تحقیق پرسش مورد نظر این می باشد که : بازنگری قانون اساسی چه تأثیری بر ساختار قدرت در جمهوری اسلامی ایران داشته است؟ بر همین اساس و برپایه این فرض که:«بازنگری قانون اساسی موجب تمرکز در ساختار قدرت در جمهوری اسلامی ایران شد و مدیریت غیر منسجم و پراکنده ی امور را به یک مدیریت متمرکز تبدیل نمود.» با روش توصیفی - تحلیلی به منظور دست یابی به پاسخی مناسب برای این پرسش، به تبیین، بررسی و تجزیه و تحلیل مباحث در این زمینه پرداخته شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بازنگری قانون اساسی در سال 1368 موجب مدیریّت متمرکز در قوا و تشکیلات کشور شد؛ این تمرکزگرایی بیش ترین نمود را در قوّه ی مجریّه با حذف پٌست نخست وزیری داشت و به همین دلیل اختیارات و مسوولیّت های رئیس جمهور در قانون اساسی سال 1368 نسبت به قانون اساسی مصوّب 1358 بسیار افزون گردید که با توجّه به بررسی های صورت گرفته و تحلیل مباحث در پایان فرضیه ی تحقیق اثبات می گردد.