نگارگران مسلمان ایرانی از خلال زیبایی های این جهان به عالم ملکوت نظر داشته اند و هدفشان دستیابی به صور مثالی و درک حقایق ازلی بوده است. از این رو بر خلاف نقاشی غرب، نگارگری ایرانی به ندرت در خدمت شمایل نگاری قرار گرفته است. این باورها در نگارگری سنتی ایران تأثیرگذار بوده است. بنابراین زیبایی شناسی حالات در نگارگری سنتی ایران در عین منحصر بفرد بودن، از الگوهای خاصی پیروی می کرده است. این روش ترسیم برخی از پژوهشگران را به قضاوت نادرست در این امر نشانده است و نگاره ها را همسان و خشک توصیف کرده اند. این درحالیست که نحوه بیان زیبایی حالات در نگارگری سنتی ایران، تحت تأثیر نظرات حامیان زمانه، شرایط اجتماعی فرهنگی، مذهب و فردیت هنرمند، متفاوت بوده است. این تحقیق به بررسی و تحلیل حالات (انسانی و عناصر طبیعت) در نگارگری سنتی ایران از سلجوقی تا اواخر صفوی پرداخته است. بر اساس آنچه که گفته شد این پژوهش بر آن است تا به این سوالات در طول تحقیق پاسخ دهد؛ نگارگران سنتی ایرانی با چه شیوه هایی به بیان حالات می پرداختند؟ آیا در نگارگری سنتی ایرانی، بیان حالات حسی و عاطفی وجود دارد؟ روش این پایان نامه بر اساس تحقیق تاریخی، توصیفی و تطبیق آنها با بنیادهای فرهنگی ایران بوده است و پژوهشگر امیدوار است که در پایان توانسته باشد، سیر تکامل نمودهای هیجانی در صورت ها و حرکت در اندام های انسانی و حیوانی را نشان داده باشد. بی تردید نگارگری ایرانی بدون معرفی هنرمندان و آثار آنها نمی تواند به طور کامل بررسی شود؛ لذا در این پژوهش این موضوع نیز مد نظر قرار گرفته و به ضرورت اهمیت به آن پرداخته شده است.