هدف این پژوهش بررسی رابطه رضامندی زناشویی و پایبندی مذهبی با الگوهای ارتباطی زوجین بود. روش این پژوهش توصیفی همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش زوجین مراکز حوزوی و دانشگاهی تربیت معلم شهر اصفهان در سال 1390 بودند. نمونه پژوهش 121 زوج (242 نفر) بود که از بین زوجین دانشگاهی و حوزوی به صورت چند مرحله ای و به طور تصادفی در دو گروه دانشجویان و طلاب انتخاب شدند. ابزارهای اندازه گیری داده ها؛ پرسشنامه الگوهای ارتباطی زوجین کریستنسن و سالاوی، پرسشنامه مقیاس دینی رضامندی زناشویی جدیری و پرسشنامه پایبندی مذهبی جان بزرگی بود. داده ها توسط نرم افزار spss و روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، آزمون تحلیل واریانس یکراهه و رگرسیون چند متغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج به دست آمده نشان داد که: میان پایبندی مذهبی کل و رضایت زناشویی با ارتباط سازنده متقابل رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد. میان الگوهای ارتباطی «سازنده متقابل»، «توقع/کناره گیر»، «توقع/کناره گیر مرد/زن»، «توقع/کناره گیر زن/مرد» و «ارتباط اجتنابی متقابل»، در دو گروه «پایبند به مذهب و ناپایبند به مذهب» تفاوت معنی داری وجود دارد. اما در مورد الگوهای ارتباطی «توقع/کناره گیری» و توقع مرد، کناره گیر زن تفاوت معنی داری بین گروه های دوسوگرا و پایبند مشاهده نشد. هم چنین تفاوت معنی داری بین گروه های دوسوگرا و ناپایبند از نظر الگوهای ارتباطی سازنده متقابل، توقع زن، کناره گیر مرد و اجتنابی متقابل مشاهده نگردید. نتایج این پژوهش نشان داد، رضامندی زناشویی عامل قوی برای پیش بینی ارتباط سازنده متقابل و نارضامندی زناشویی عامل قوی برای پیش بینی توقع مرد، کناره گیر زن و اجتنابی متقابل و ناپایبندی مذهبی عامل قوی برای پیش بینی الگوهای ارتباطی توقع/کناره گیری، توقع زن، کناره گیر مرد و اجتنابی متقابل است. الگوهای ارتباطی توقع/کناره گیری، توقع مرد، کناره گیر زن و اجتنابی متقابل عامل قوی برای پیش بینی نارضامندی زناشویی است در حالی که ارتباط سازنده متقابل و پایبندی مذهبی عامل قوی برای پیش بینی رضامندی زناشویی است.