باورود به عصرجدید شهرنشینی درجهان واردمرحله جدیدی گردیده است وتراکم وتمرکزبالای جمعیت شهرنشین دنیا، اهمیت شهرها به عنوان اصلی ترین سکونتگاه بشری دوچندان ساخته است. اما یکی ازمسائلی که تمام شهرهای دنیا باآن روبرو می باشند بلایای طبیعی می باشد که بسته به شرایط هرکدام انواع بلایای طبیعی مانند سیل ، زلزله، لغزندگی وسایر بلایای طبیعی می تواند موجودیت واهمیت شهرها رازیرسوال ببرد . یکی ازاین بلایا زلزله می باشد که می تواند تلفات وخسارات جبران ناپذیری رابرشهرها تحمیل نماید. کشوریران ازکشورهای زلزله خیز جهان می باشد که تابحال زلزله های مخربی سبب انواع ویرانی گردیده است. شهرتبریز یکی ازشهرهای پرجمعیت ایران می باشد که بلحاظ خطرزلزله دروضعیت آسیب پذیری بالا می باشد. این شهر مانند سایرشهرهای بزرگ دارای جمعیت حاشیه نشین می باشد که درکنار گسل فعال استقراریافته وبلحاظ ساخت وساز و برنامه ریزی شهری(برنامه ریزی کاربری اراضی) دروضعیت نامناسبی قرارداردودرصورت وقوع زلزله می تواند فاجعه انسانی باتوجه به تراکم بالای جمعیتی وسایر پارامترهای موثردرافزایش آسیب پذیری ناشی از زلزله دراین محدوده اتفاق بیفتدولذا مدیریت بحران یا همان پیشگیری وکاهش خسارات ناشی از زلزله ازطریق برنامه ریزی کاربری اراضی وتحلیل شرایط با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی gis می تواند درکاهش میزان خسارات ناشی از زلزله دراین مناطق موثر واقع گردد. در این نحقیق که مناطق 1و5 شهرتبریز محدوده مورد مطالعه می باشد براساس مدل تحلیلی وبادرنظرگیری عواملی مانند تراکم جمعیت، عمربنا، نزدیکی به گسل و...به ارزیابی نقش برنامه ریزی کاربری اراضی در محدوده پرداخته شدودرنهایت میزان آسیب پذیری محدوده براساس ترکیب لایه های حاصل ازمتغیرها به مساحت ودرصد بدست آمد