مقدمه: امروزه به علت افزایش بروز بیماری هایی جدی مانند سرطان به دلایل گوناگون، بررسی عواملی مانند سبک دلبستگی که امکان دارد در مقابل? کارآمد یا ناکارآمد با این بیماری و نهایتاً سلامت روانی بالاتر یا پایین تر فرد، به خصوص در دوران بحرانی نوجوانی نقش داشته باشد، اهمیت بسزایی دارد. هدف این پژوهش تعیین چگونگی ارتباط بین متغیرهای سبک دلبستگی شکل گرفته از دوران طفولیت، انتخاب راهبرد مقابله ای هنگام بروز بحران بیماری سرطان و سلامت روانی نوجوانان پسر مبتلا به سرطان است، تا مشخص شود که آیا هیچ یک از سبک های دلبستگی در انتخاب راهبردهای مقابله ای کارآمد و نتیجتاً کسب سلامت روانی بالا در این دوران نقش دارند یا خیر. روش: در این پژوهش پرسشنامه های مقیاس دلبستگی بزرگسالان (raas)، راهبردهای مقابله ای (wocq) لازاروس و سلامت عمومی (ghq) توسط نمون? 50 نفری نوجوانان پسر مبتلا به سرطان 17 تا 20 ساله تکمیل گردیده اند و سپس با استفاده از روش های آمار توصیفی برای تعیین همبستگی بین نمره های این پرسشنامه ها و تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون و دو رشته ای نقطه ای استفاده شده است. یافته ها: بر اساس یافته ها، کلیه فرضیه های این پژوهش رد شدند، و به این ترتیب بین نوع سبک دلبستگی با میزان استفاده از راهبردهای مقابله ای مسأله مدار یا هیجان مدار در نوجوانان پسر مبتلا به سرطان رابطه معنی داری وجود نداشت. همچنین بین نوع راهبردهای مقابله ای و سلامت روانی و نیز بین نوع سبک دلبستگی و سلامت روانی این گروه ارتباط معنی داری دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: به موجب این یافته ها نتیجه گرفته می شود که طی کردن دوران بحرانی ابتلا به بیماری سرطان در دور? رشدی پرتلاطمی از زندگی می تواند به قدری پیچیده و تأثیر گذار باشد که باعث از بین رفتن نقش دلبستگی شکل گرفته از بدو تولد در انتخاب نوع راهبرد مقابله ای در دوران ابتلا به سرطان در نوجوانی و نهایتاً سلامت روانی شود.