بنای تاریخی ردپای فرهنگ و اندیشه معماران و مردمان در طول زمان است. بنای تاریخی حاصل نوع تفکر و زندگی گذشتگان می باشد و بنای امروزی بر اساس نوع تفکر و زندگی معاصر شکل می گیرد. در پی رشد شتابان شهرها و دگرگونی هایی که در شکل و شیوه زندگی آدمیان شاهد آنیم، بناها و بسیاری از خانه های تاریخی شهرهایمان به مکان فرسودگی ها مبدل شده اند و نیازهای متنوع زندگی انسان معاصر که با سرعتی شگفت انگیز، شهرها و بناهای کهن را در می نوردد و در صورت عدم رسیدگی، چیزی از ارزشهایی که طی قرون متمادی در آن به دست آمده اند را باقی نخواهد گذارد. در روزگاران ما، که سرعت حرکت جوامع و پیشرفت تکنولوژی افزایش یافته قدرت ما در تلفیق و ترکیبی مناسب بین سنت و مدرنیته کاهش یافته است. تجربه نیم قرن اخیر در کشور می نمایاند که ما ناگزیر از مداخله و طراحی و توسعه این فضاهای کهن هستیم. مداخله و طراحی که با هدف معاصر سازی و تأمین جدید ترین امکانات زیستن، با تکیه بر احترام به اصول شکل دهنده به فضاهای گذشته صورت می گیرد و نه تنها خدشه ای به روح تاریخی فضاهای ارزشمند گذشتگان وارد نخواهد کرد، بلکه می تواند ارزش های زندگی معاصر را به ارزش های کهن مان در بناها و مکانهای تاریخی بیافزاید. باززنده سازی و توسعه مداخله ای آگاهانه است که با هدف برقراری ارتباطی پویا میان کالبد دیروز و زندگی امروز بناهای کهن صورت می گیرد. ارزش یک معماری در هر دوره به این است که بتواند پاسخگوی واقعی نیازهای زمان خود باشد. برای احترام و ارزش گذاری و حفظ هویت آن بناهای کهن می بایست ساختمان جدید مطابق معیارهایی که به مفاهیم و کیفیت معماری بنای قدیمی توجه دارد، ساخته شود. معیارهایی تا در عین اینکه به معماری زمینه و تاریخی خود بی اهمیت نبوده، بتواندیادمانهای دوره ما برای آیندگان را به نمایش گذارد. پایان نامه حاضر درصدد تجزیه و تحلیل عوامل تأثیر گذار بر روابط میان بنای کهن و بخش توسعه یافته می باشد. به عنوان یکی از عامل های مهم مبین معماری معاصر، بهره گیری از سازه نمایان را به عنوان عاملی موثر که نمایانگر معماری تکنولوژیک دوران معاصر است را، در طرح توسعه بناهای کهن مطرح می نماید. نمونه موردی، توسعه حفاظت محور عمارت تاریخی پارک قیطریه است، که در حال حاضر به عنوان فرهنگسرا تغییر کاربری داده است.