سازمان ها برای کسب مزیت رقابتی پایدار که می تواند آن ها را در برابر سازمان های رقیب، نیرومند، پایدار و استوار نگهدارد، نیازمند یادگیری می باشند. سازمان ها باید طوری طراحی شوند که هم? کارکنان در فرایندهای برنامه ریزی، تصمیم گیری و هم چنین تعیین هدف ها مشارکت داشته باشند. بنابراین سازمان ها باید در صدد تحول خود به سمت سازمان های یادگیرنده باشند و توانمندسازی کارکنان می تواند به تحقق آن کمک کند. هدف این پژوهش بررسی رابطه بین سازمان یادگیرنده و توانمندسازی کارکنان دانشگاه های شهر تهران است. سوالات پژوهش عبارتند از: 1- وضعیت یادگیرندگی دانشگاه های شهر تهران چگونه است؟ 2- وضعیت توانمندسازی کارکنان دانشگاه های شهر تهران چگونه است؟ 3- آیا میان سازمان یادگیرنده با توانمندسازی کارکنان دانشگاه های شهر تهران رابطه ای وجود دارد؟ 4- آیا سازمان یادگیرنده می تواند پیش بینی کننده توانمند سازی کارکنان دانشگاه های شهر تهران باشد؟ روش پژوهش توصیفی- همبستگی بود و برای جامعه آماری از بین دانشگاه های وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، شش دانشگاه به صورت تصادفی انتخاب شدند، که کارکنان اداری این دانشگاه ها 6572 نفر بودند. حجم نمونه از طریق جدول کرجسی و مورگان تعداد 354 نفر انتخاب شدند. نرخ برگشت پرسشنامه ها 80% بود. ابزار پژوهش دو پرسشنامه سازمان یادگیرنده براتی(1385) و توانمندسازی کارکنان که بر اساس الگوی اسپریتزر و وتن و کمرون (1992) وخانعلیزاده (1387) آن را تنظیم کرده مورد استفاده قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که دانشگاه های منتخب از نظر یادگیرندگی و توانمندسازی در مراتب مختلف قرار دارند، دانشگاه های تربیت معلم، شهیدبهشتی، تهران، تربیت مدرس، الزهراء و علامه طباطبایی به ترتیب دارای بیشترین میزان یادگیرندگی هستند و دانشگاه های تربیت معلم، تربیت مدرس، شهیدبهشتی، تهران، الزهراء و علامه طباطبایی به ترتیب دارای بیشترین میزان توانمندسازی کارکنان می باشند. هم چنین بین سازمان یادگیرنده و توانمندسازی کارکنان رابطه مثبت و مستقیم قرار دارد، و سازمان یادگیرنده می تواند پیش بینی کننده توانمندسازی کارکنان باشد. کلیدواژه؛ سازمان یادگیرنده، تسلط فردی، مدل های ذهنی، آرمان مشترک، یادگیری تیمی، تفکرسیستمی، توانمندسازی کارکنان، نظام آموزش عالی