سکونتگاههای غیررسمی به عنوان یکی از ویژگیهای واضح و غیرقابل انکار شهرهای جهان در حال توسعه می باشند اما این گفته دال بر این نبوده که کشورهای توسعه یافته چنین پدیده ای را تجربه نکرده اند چرا که آنها نیز پس از وقوع انقلاب صنعتی و بازتوزیع جغرافیایی جمعیت گریبانگیر چنین مساله ای بودند. ایران نیز به عنوان یک کشور در حال توسعه با شروع نوسازی و صنعتی شدن دچار این پدیده در شهرهای خود شده است. شهر خوی نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. در همین راستا هدف اساسی مطالعه حاضر تبیین نقش توسعه یافتگی کلاسیک در شکل گیری و گسترش سکونتگاههای غیررسمی در شهر خوی می باشد. برای دستیابی به این هدف سوالاتی بدین ترتیب صورت بندی شدند. آیا بین توسعه شهری و روستایی و افزایش تعداد ساکنین سکونتگاههای غیررسمی رابطه ای وجود دارد؟ آیا مدت زمان ماندگاری در شهر بر روی وضعیت اجتماعی-روان شناختی ساکنین تاثیری دارد؟ و نیز آیا فرآیند شکل گیری سکونتگاههای غیررسمی از الگوی خاصی تبعیت کرده است؟ برای پاسخ به این سوالات از روش گردآوری اطلاعات از طریق پرسشنامه و سرشماری های عمومی استفاده شده است.یافته های تحقیق حاکی از آن می باشد که با افزایش روند توسعه شهری و روستایی تعداد مهاجرین به شهر و به تبع آن ساکنین سکونتگاههای غیر رسمی افزایش یافته اند. همچنین وضعیت اجتماعی و روان شناختی ساکنین محلات غیر رسمی که مدت زمان بیشتری در شهر بوده اند نسبت به ساکنینی که مدت زمان کمتری در شهر بوده اند بهتر بوده است. به عبارت دیگر با گذر زمان مهاجرین روستایی در فرهنگ شهری جذب شده و ویژگی های شهری(مدرن) را پذیراتر بوده اند. همچنین براساس نتایج این مطالعه الگوی شکل گیری سکونتگاههای غیررسمی در شهر خوی از یک الگوی فرآیندی تبعیت کرده است. به عبارتی مهاجرین روستایی پس از آمد و شد به شهر و کسب اطلاعات از وضعیت شهر اقدام به مهاجرت به داخل شهر نموده و پس از تثبیت نسبی خود در داخل شهر اقدام به خرید و یا ساخت تدریجی مسکن در پیرامون شهر می کنند که به نام سکونتگاههای غیررسمی مشهور می باشند.