هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات منتخب با تاکید بر عضلات عمقی ناحیه کمری-لگنی بر روی قوس کمری افزایش یافته در دانشجویان دختر بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانشجویان دختر دانشگاه شهید باهنر کرمان، تشکیل می دادند. تعداد 36 نفر از دانشجویان مبتلا به قوس کمری افزایش یافته با میانگین سن 41/2±72/23، قد 94/5±47/161 و وزن 80/6±61/55 به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و بطور تصادفی، در دسترس انتخاب در سه گروه تجربی یک (تمرینات ثبات دهنده)(12نفر) ، تجربی دو (تمرینات روتین یا ویلیامز)(12نفر) و کنترل(12نفر) قرار داده شدند. میزان قوس کمر به وسیله ی صفحه شطرنجی، آزمون نیویورک واسپینال موس در وضعیت ایستاده، و میزان استقامت عضلات شکم از طریق دراز و نشست اندازه گیری شدند. برای دو گروه تجربی1و2 هشت هفته،هفته ای 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات اصلاحی اختصاصی هر گروه اعمال شد. و جهت کنترل انقباض عضلات در حین تمرینات ثبات دهنده از دستگاه stabilizertm pressure bio-feedback unit استفاده شد. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه حرکات اصلاحی انجام ندادند.در آغاز وپایان دوره از آزمودنی ها پیش و پس آزمون به عمل آمد.اطلاعات جمع آوری شده توسط روش آماری tمستقل و tزوج شده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.کلیه تحلیل ها در سطح معناداری0.05 > p انجام گردید. نتایج تحقیق نشان دهنده وجود تفاوت معنادار در میزان قوس کمری افزایش یافته در گروه تجربی1 (05/0p<) و گروه تجربی2 (05/0p<). وجود تفاوت معنادار در میزان استقامت عضلات شکم در گروه تجربی 1 (05/0p<) و گروه تجربی2(05/0p<)، وجود تفاوت معنادار در مقایسه میزان استقامت عضلات شکم دو گروه تجربی می باشد(05/0p<) و مقایسه میزان قوس کمری افزایش یافته دردو گروه تجربی تفاوت معناداری را نشان نداد(05/0p>). اما مقایسه میانگین ها نشان داد که میزان کاهش قوس کمری در گروه تجربی 1 بیشتر بوده است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ثبات دهنده ستون فقرات می تواند در بهبود قوس کمری افزایش یافته و استقامت عضلات شکم نقش بسزائی داشته باشد.