بیماری آلزایمر متداولترین شکل دمانس دوره میانسالی و پیری میباشد که طی آن حافظه و اعمال شناختی عالیتر بگونه پیشرونده ای تحلیل میر وند. تلفیق یافته های فارماکولوژی و بیولوژی مولکولی و پاتوژنز بیماری آلزایمر میتواند موجب دستیابی به مداخلات درمانی موثرتر گردد. در این تحقیق با ارزیابی پاسخ به داروی اگزلون توسط مقیاس ارزیابی cdr، ارتباط پاسخ دارویی در 100 بیمار مبتلا به آلزایمر در سن بالا با پنج واریانت ژنتیکی مربوط به ژنهای gstm3, 5ht6, ctsd, lrp, lpl که بر پایه نقششان در پاتوژنز بیماری کاندید شدند، بررسی گردید. بررسی پلی مورفیسمها توسط تکنیکهای pcr- rflp ،pcr-ctpp و allele specific pcr انجام گرفت. با توجه به هتروژنسیتی جمعیتی ژن های مستعد کننده، پیوستگی پلی مورفیسمهای فوق با بیماری در ایران در یک مطالعه مورد شاهدی بررسی گردید. در مورد پلی مورفیسمهای ژنهای 5ht6 و ctsd، اللt بطور معناداری با افزایش خطر ابتلا به آلزایمر همراه میباشد. وجود پلی مورفیسم hindiii ژن lpl در حالت هموزیگوت بطور معناداری با این افزایش خطر همراه است. مقایسه پاسخ دارویی بین گروه بیماران دارای ژنوتایپهای مختلف مربوط به هر یک از ژنهای lplو lrp بر خلاف ژنهای دیگر مورد مطالعه تفاوت معنا داری نشان میدهد، بترتیب (01/0=p، 042/0=p). هنگامیکه ترکیب ژنوتایپ h+/h+ و c/t مربوط به ژنهای lplو lrp (که بر خلاف ژنهای دیگر مورد مطالعه، در متابولیسم لیپیدها دخیلند) مورد بررسی قرار گرفت، مقایسه پاسخ دارویی نشان داد که بیماران همراه با ترکیب ژنوتایپی فوق نسبت به دیگر بیماران بطور بسیار معناداری پاسخ دهنده های بهتری به اگزلون میباشند (002/0=p). با توجه به روند تاثیر دارو این امر شاید حاکی از ارتباط مستقیم تجمع پلی مورفیسم های مربوط به برخی ژنهای دخیل در متابولیسم لیپیدها در پاسخ به اگزلون در بیماران مبتلا به آلزایمر دیررس باشد. با تعیین ژنوتایپ دو ژن مذکور میتوان با توجه به پیش بینی پاسخ دارویی، از آزمودن داروهای دیگر و تغییر مسیرهای درمانی و اتلاف هزینه دارویی و مراقبتی جلوگیری کرد.