الگوی آفرینش یک اثر هنری میان دو حوزه بین النهرین و یونان متفاوت می باشد . برای دستیابی به الگوی آفرینش هریک از این دو تمدن ، باید جایگاه انسان و رابطه او را با جایگاه و ساحت خدایان دریابیم . رابطه انسان و خدا در بعد خرد در اودیسه و از منظر کلان در یونان مبتنی بر وجود قواعد متناظر و رابطه انسان و خدا در بعد خرد در گیل گمش و از منظر کلان در بین النهرین مبتنی بر قواعد غیر متناظر می باشد . در حقیقت نگاه متفاوت به انسان و جامعه انسانی در هر یک از این دو حوزه جغرافیایی ، دو سبک آفرینش متفاوت را به خصوص در نقش بر جسته ها ، مجسمه ها و هنر آن عصر رقم زده است. بر همین مبنا هنر بین النهرین تابعی از واقعیت ملموس این جهان نبوده است بلکه صرفاً برای نشان دادن والاترین صورت از مفاهیم روحانی خداوند استفاده میشد . در نقطه مقابل و در هنر یونان همه چیز معیار و مقیاس انسانی به خود گرفت و این معیار و مقیاس به تمام آفرینش های هنری تعمیم پیدا کرد .