توسعه روزافزون و افزایش بی رویه جمعیت، بحران های تازه ای از تخریب طبیعت و محیط زیست را درپی داشته است و تنها یکی از پیامدهای این وقایع تولید میلیون ها تن پسماند شهری است. عدم دفع مناسب پسماندهای تولیدی مخاطرات شدید زیست محیطی و بهداشتی را بوجود می آورد. با توجه به اهمیت مدیریت صحیح پسماندها در مبدأ تولید و استفاده از روش های اصولی و مناسب جمع آوری، دفع و بازیافت می توان علاوه بر تقلیل مخاطرات بهداشتی کمک قابل توجهی به حفظ منابع طبیعی نمود. در این راستا تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان اثربخشی آموزش های سازمان مدیریت پسماند، به زنان (خانه دار) در راستای تفکیک زباله از مبدأ در شهر بجنورد، با روش توصیفی – پیمایشی به سنجش رابطه علی بین متغیرهای پژوهش پرداخته است و مقایسه ای نسبت به قبل از اجرای طرح صورت گرفته، مقایسه در دو بعد زمانی سال87 تا90 قبل و بعد از اجرای طرح می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان خانه دار شهر بجنورد بوده است که با توجه به حجم 33291 نفری جامعه پژوهش، با استفاده از فرمول کوکران تعداد 380 آزمودنی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. جهت سنجش میزان تأثیر آموزش بر نحوه عملکرد زنان و میزان رضایتمندی زنان، از مطالعات میدانی و پرسشنامه استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss انجام شد و برای بررسی فرضیات از آزمون های تای سی کندال و خی دو استفاده گردید. نتایج این تحقیق نشان داد زنانی که آموزش دیده اند نسبت به زنانی که آموزش ندیده اند، عملکردشان در تفکیک زباله افزایش یافته است. هر چه زنان رضایت بیشتری از نحوه آموزش داشته باشند نحوه عملکردشان در تفکیک زباله بهتر خواهد بود و هر چه کیفیت نحوه ارائه مطالب آموزشی افزایش یابد، آموزش به زنان کاراتر و موثرتر خواهد بود. نحوه آموزش تأثیری بر استمرار عملکرد زنان در تفکیک زباله ندارد بلکه پیگیری سازمان در جمع آوری پسماندهای خشک در استمرار عملکرد زنان موثر است و پذیرش مطالب از سوی زنان به محتوای آموزشی ربطی ندارد بلکه به نحوه ارائه مطالب مربوط است. بطور کلی مهمترین عوامل موثر بر افزایش عملکرد زنان در تفکیک پسماندها عبارت بودند از کیفیت آموزش و رضایتمندی زنان از آموزش. واژگان کلیدی: زنان خانه دار، تفکیک زباله از مبدأ، آموزش، سازمان مدیریت پسماند، شهر بجنورد