یک روش برآورد غلظت ذرات معلق استفاده از داده های ضخامت نوری هواویز (aod ) می باشد. در این تحقیق یک مدل شبه تجربی با روش الگوریتم ژنتیک برای برآورد غلظت ذرات معلق در زمان عبور ماهواره و در مقیاس محلی معرفی شده است. برای این کار از مقادیر تصحیح شده aod بدست آمده از تصاویر سنجنده modis ، استفاده گردیده است. بدین منظورaod نسبت به رطوبت نسبی و ارتفاع اختلاط تصحیح شده است. در مدل شبه تجربی، برخی داده های هواشناسی نیز وارد رابطه شده و با استفاده از الگوریتم ژنتیک تاثیر آنها در نظر گرفته شده است. وارد شدن دما و رطوبت نسبی به مدل، موجب بهبود برآورد غلظت ذرات معلق شده است. در نهایت این مدل برای منطقه تهران اعتبار سنجی شده است و همبستگی قابل قبولی (r2=0. 51) با تغییرات غلظت ذرات معلق سطحی با انحراف معیاری معادل 28 بدست آمد. با توجه به قدرت تفکیک 10 کیلومتر داده های aod و وسعت شهر تهران، امکان تهیه نقشه توزیع ذرات معلق از این داده ها وجود ندارد. بنابراین برای تهیه این نقشه از روشی با عنوان acr استفاده شد. در این روش با استفاده از روابط تجربی موجود بین بازتابندگی در طول موج های مختلف، اقدام به برآورد بازتابندگی ناشی از ذرات معلق می شود. با استفاده از رگرسیون خطی، بین بازتابندگی ناشی از هواویز (acr) استخراج شده از داده های سنجنده modis و غلظت ذرات معلق با قطر کمتر از 5/2 میکرومتر اندازه گیری شده توسط ایستگاه های آلودگی سنج شهر تهران یک ارتباط برقرار شد. این ارتباط نشان دهنده آن بود که روش acr در روزهایی که پوشش گیاهی در سطح شهر تهران موجود است (اواسط بهار، تابستان و اوایل پاییز)، قادر خواهد بود با همبستگی نسبتا خوبی (تا r=0.7) به صورت روزانه غلظت ذرات معلق را برآورد کند. با استفاده از نقشه توزیع آلودگی ذرات معلق که از این روش ترسیم شد، تاثیر ترافیک و راه های اصلی شهر و صنایع بر آلودگی شهر تهران مورد بررسی قرار گرقت، که در نتیجه آن مشخص شد این موارد نقش بسزایی در گسترش آلودگی تهران دارند. در نهایت با بررسی ارتباط بین نقشه توزیع ذرات معلق مناطق شهر تهران و ابتلای شهروندان تهرانی به سرطان ریه، یک همبستگی مثبت بین این دو دیده شد و مشخص شد احتمال ابتلا به این بیماری در مکان هایی با آلودگی زیاد ذرات معلق، بیشتر است.