هدف: هدف کلی این پژوهش، تعیین تاثیر آموزش " نظریه ذهن" بر "بهبود مهارتهای اجتماعی " دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 8- 12 ساله بود. روش: طرح پژوهش از نوع مطالعات شبه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. ابتدا بر روی تمامی دانش آموزان کم توان ذهنی 8 تا 12 ساله شاغل به تحصیل در مدرسه استثنایی «آرمان» مشکین شهر (که جمعاً 43 دانش آموز بودند) پیش آزمون باور کاذب شامل دو تکلیف "انتقال غیر منتظره"، "محتوای غیر منتظره"، و آزمون "نمود- واقعیت" اجرا شد و پس از اعمالِ ملاکهای ورودی پژوهش تعداد 39 دانش آموز شرایط ورود به مطالعه را داشتند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (19n=) و آزمایش (20n=) تقسیم شدند. سپس پرسشنامه مهارتهای اجتماعی توسط معلمان دانش آموزان منتخب تکمیل گردید. در طول پژوهش تعداد 9 نفر (4 نفر گروه کنترل، 5 نفر گروه آزمایش) از ادامه همکاری سر باز زدند و 30 نفر باقیمانده مورد پژوهش قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه در جریان آموزش قرار گرفت. پس آزمون نظریه ذهن و مقیاس درجه بندی مهارتهای اجتماعی بلافاصله بعد از اجرای آموزش برای هر دو گروه مجدداً اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، روش های آمار توصیفی و آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنف، آزمون t مستقل و تحلیل کوواریانس به کار گرفته شد. یافته ها: گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری در پس آزمون مقیاس درجه بندی مهارتهای اجتماعی (001/0>p) داشت. همچنین، تفاوت دو گروه مورد مطالعه در مولفه همکاری و خویشتنداری از نظر آماری معنی دار بود (001/0 >p). اماتفاوت دو گروه مورد مطالعه در مولفه ابراز وجود از نظر آماری معنی دار نبود (143/0>p). نتیجه گیری: آموزش نظریه ذهن به دانش آموزان کم توان ذهنی موجب بهبود مهارتهای اجتماعی، افزایش همکاری و خویشتنداری در آنها شده ولی در ابراز وجود آنها تغییری ایجاد نکرده است. در مجموع، می توان گفت که آموزش نظریه ذهن می تواند موفقیت دانش آموزان کم توان ذهنی را در مهارتهای اجتماعی در سالهای آتی افزایش دهد. واژه های کلیدی: نظریه ذهن، مهارتهای اجتماعی، کم توانی ذهنی