هدف از تحقیق حاضر تاثیر تغییرات چگالی ویژه ادراری در برآورد vo2max بود.روش تحقیق: بدین منظور 14 دانشجوی دختر غیر فعال (سن: 54/1±6/21 سال؛ bmi: 18/3±90/22 کیلوگرم/مترمربع؛ vo2max: 18/4± 12/29 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت داوطلبانه در این طرح شرکت کردند. این تحقیق در طی یک دوره 5 روزه بصورت پیش آزمون و پس آزمون تک گروهی انجام شد. در مرحله اول، آزمودنی ها در وضعیت طبیعی قرار داشتند ابتدا از آنها نمونه ادراری برای تعیین چگالی ویژه ادراری دریافت شد و سپس وزن آزمودنی ها اندازه گیری شد و در نهایت از آزمون بالک و بروس برای اندازه گیری vo2max استفاده شد. مرحله دوم بعد از 12 ساعت پرآبی علاوه بر مصرف مایعات به اندازه 2? وزن بدنشان و یک ساعت قبل از اجرای آزمون به اندازه 1? وزن بدن آب مصرف کردند و مانند مرحله اول قبل از انجام آزمون نمونه ادراری و وزن آزمودنی ها اندازه گیری شد وسپس تست های بالک و بروس انجام گرفت. اندازه گیری تغییرات وزن بدن، چگالی ویژه ادراری، vo2max و تغییرات ph، آزمون آماری t برای گروه های همبسته و نرم افزارspss درسطح معناداری 05/0? p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: چگالی ویژه ادراری کاهش معناداری یافت، vo2max آزمودنی ها،ph ادراری، وزن بدن آزمودنی ها افزایش معناداری داشت وهمچنین ضربان قلب آزمودنی ها کاهش معناداری یافت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه گیری نمود که کاهش چگالی ویژه ادراری به دنبال 12 ساعت پرآبی موجب بهبود توان هوازی بیشینه می شود.