ماکروسیکل دی نفتو دی آمید یا tdn، بعنوان دی آمید جدید از ترکیبات دی نفتوسولفید آزا مشتق شده که حاوی گروه های فعال آمیدی، اتم های اکسیژن و سولفور می باشد. tdn از لحاظ ساختاری ترکیباتی هستند که دارای حفره ای هیدروفیلیک می باشند که بوسیله حلقه هیدروفوبیک احاطه شده است که آنها را قادر می سازد کمپلکس های محکمی با یون های فلزی تشکیل دهند. بدلیل ویژگی یونوفوریک آنها قادرند از غشاهای سلولی عبور کنند و باعث اختلال در سیستم های زنده گردند. تا کنون اثرات زیستی درباره ی این ماکروحلقوی مورد مطالعه قرار نگرفته است. در این مطالعه، ما تاثیر tdn روی فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان شامل سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، کاتالاز، و روی بیومارکرهای تخریب اکسیداتیو: مالون دی آلدئید و دی تیروزین و همچنین تولید فاکتورهای رشد خونسازی بافت ریه موش توسط روشهای کشت سلولی، اسپکتروفتومتری و hplc در دوز 25-400 میکروگرم بر میلی لیتر ارزیابی کردیم. این ترکیب در غلظت 50 میکروگرم بر میلی لیتر باعث افزایش معنی دار در تولید و فعالیت هورمون های خونساز شد و این غلظت افزایش قابل ملاحظه ای در هر سه فعالیت آنزیم های آنتی اکسیداتیو گردید. بعبارت دیگر در غلظت 400 میکروگرم بر میلی لیتر کاهش معنی داری در این پارامترها مشاهده شد. اگرچه، بیومارکرهای تخریب اکسیداتیو کاهش قابل ملاحظه ای در غلظت 50 و افزایش در غلظت 400 میکروگرم بر میلی لیتر tdn را نشان دادند. از مطالعه ما چنین استناد می شود که این ترکیب در دوزهای بالاتر از 50 میکروگرم بر میلی لیتر tdn سمی می باشد. و این تاثیر که وابسته به غلظت است احتمالا از طریق افزایش تولید ros در بافت ریه می باشد.