چکیده مسئله بافت های فرسوده ، که قسمت هایی از شهر تهران را به خود اختصاص داده است اگر نوسازی شده و دوباره وارد چرخه زنده و پویای آن شود این بافت ها فرصت های بی بدیلی فراروی شهر است . مسئله ای که در اینجا حائز اهمیت است اینکه بسیاری از مردم در واحد هایی زندگی می کنند که امروزه از استانداردهای نوین ساختمان فاصله زیادی دارد و به دلیل عدم توانایی مالی ساکنان درمحدوده های فرسوده ، نوسازی اماکن مسکونی به کندی صورت می گیرد . و به تناسب ناکارآمدی کالبدی ، ابعاد غیر کالبدی نیز آسیب پذیر است . بزرگترین مشکل موجود بر سر راه نوسازی با فت های فرسوده ، صاحبان این بافت ها هستند. میزان همکاری ساکنین و دستگاههای اجرائی درنوسازی بافت های فرسوده شهری و نسبت مشارکت هر یک به بهترین وجه می تواند به نوسازی و احیاء بافت های فرسوده شهری منجر شود و نهایتا نوسازی این بافت ها بدون مشارکت فعال و زنده مردم امکان پذیر نیست. در راستای تحلیل مسئله فوق و دستیابی به اهداف تحقیق ، تحلیل مشارکت مردمی در نوسازی بافت فرسوده محله 20 منطقه 17 تهران که از فرسوده ترین محلات منطقه 17 می باشد ، نمونه ی موردی پژوهش حاضر را تشکیل می دهد . یافته های تحقیق حاضر به روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از شیوه پیمایش میدانی ( مشاهده و پرسشنامه ) انجام شده است . نتایج حاصل از تحقیق ، بیانگر این واقعیت است . که 66 ? از مالکان ، تمایل به مشارکت داشته اند. 13.7 % تمایل به تجمیع و 52.3% متمایل به استفاده از سایر روش های نوسازی در محله بوده اند . با توجه به این مطلب که بیش از نیمی از نمونه ها متمایل به مشارکت در نوسازی واحد مسکونی هستند ، اما تمایل کافی برای درخواست به شیوه تجمیع وجود ندارد ، ومی باید توجه کافی برای استقبال از این شیوه فراهم گردد. همچنین ارتباط متغیرهای میزان ارتباط مسئولین با مردم ، میزان اعتماد مردم به سازمان متولی ، با متغیر مشارکت مردمی ، در محله موصوف ضعیف می باشد و ارتباط دو متغیر علاقه مندی به زندگی آپارتمانی و روابط همسایگی ، با متغیر مشارکت مردمی که برای اهمیت نوسازی به روش تجمیع آورده شده است ، نسبت به دو متغیر اول وضعیت بهتری دارد و توجه مسئولین مربوطه را می طلبد . کلید واژه ها : نوسازی ، مشارکت شهروند ، تجمیع اراضی ، ساختمان های مسکونی ، بافت فرسوده ، محله 20 منطقه 17 تهران .