داستان سرایی قدمتی به اندازه ی زندگی فکری بشر دارد. داستان و در کل روایت داستانی تجلّی اندیشه ی فرد در متن داستانی اش است. قصه، داستان، رمان و در مجموع روایت داستانی زاییده ی تخیل است. رمان آیینه ی تمام نمای آن چیزی است که ما آن را زندگی می نامیم. رمان مجموعه تجربه های زندگی ما انسان هاست؛ تجربه های تاریخی، اجتماعی و حتی روان شناختی. و این نویسنده است که با استفاده از تمهیداتی که مخصوص این نوع ادبی است، این تجربه ها را دوباره به شیوه ای نو بازگو می کند و آن را می آفریند. این تمهیدات همچون پیرنگ، درونمایه و شخصیت با یکدیگر ترکیب می شوند و ساختار یک اثر را استحکام می بخشند. از بین عناصر داستان، شخصیت از جایگاه ویژه ای برخوردار است و هیچ اثر روایی وجود ندارد که در آن شخصیت حذف شده باشد خواه این شخصیت یک شخصیت انسانی و یا حتی یک شیء باشد. شخصیت پردازی نیز در پدید آمدن یک رمان موفق نقش به سزایی دارد به خصوص گفت و گو و کنش شخصیت های داستانی در شخصیت پردازی داستان اهمیت به سزایی دارد. ما در این نوشتار به بررسی شخصیت و شخصیت پردازی در پنج رمان معاصر زنان که جزء رمان های مدرن محسوب می شوند( بازی آخر بانو، انگار گفته بودی لیلی، زیر آفتاب خوش خیال عصر،پرنده ی من و نگران نباش) با توجه به نظریه ها و رویکردهایی که تا کنون در خصوص آن بیان شده است پرداخته ایم و در هر فصل بخشی را نیز به روانشناسی شخصیت اختصاص داده ایم. به این منظور خواهیم دید که این نویسندگان تا چه اندازه به شخصیت پردازی مدرن پایبند بوده اند و این که آیا نگاه زنانه در شخصیت پردازی رمان ها وجود دارد یا نه؟ و در انتها با بررسی این رمان ها به این سوالات پاسخ خواهیم داد.