این پژوهش به منظور تعیین اثر بخشی آموزش مهارت های حلّ مسئله مبتنی بر شیوه ی کتاب درمانی بر میزان رضایت زناشویی زوجین فرزند شاهد انجام شد. جامعه ی مورد مطالعه ی این پژوهش کلیهی زوجین فرزند شاهد شهرستان لنگرود در سال 9310 بودند. ابتدا 20 زوج فرزند شاهد به شیوه ی نمونه گیری در دسترس و با در نظر گرفتن معیارهای ورود به نمونه انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل )هر گروه شامل 90 زوج فرزند شاهد( جایگزین شدند. از هر 2 گروه پیش آزمون از طریق پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ گرفته شد. سپس دوره مداخله 8 هفته ای برای اعضای گروه مداخله انجام شد. در پایان دوره از همه ی اعضای دو گروه مداخله و کنترل پس آزمون به عمل آمد. با t تحلیل اطّلاعات به دست آمده با آزمون تفاضلی یافته ها نشان داد که هر 4 فرض پژوهش تأیید شدند.

اعتقاد به یگانگی خداوند و تکیه و اعتماد بر او یکی از اعتقادات مشترک بین ادیان الهی به حساب می آید و پیروان ادیان الهی زمانی که امید خود را از دست می دهند به خداوند که نیرویی برتر است روی می آورند و کار خود را به او می سپارند. پس بحث توکل به خدا در کتاب های مقدس ادیان الهی مانند قرآن و عهد عتیق بیان شده است. هدف از این بررسی نشان دادن یکی از وجوه مشترک میان دو دین اسلام و یهود است تا به این وسیله زمینه همزیستی و تحقیق صحیح و بدون غرض ورزی فراهم شود. روش ما در این پژوهش روش کتابخانه ای مبتنی بر بررسی مقایسه ای بوده است. این پژوهش به بررسی ابعاد مختلف بحث توکل به خدا در قرآن و عهد عتیق پرداخته است؛ یعنی مصادیق توکل به خدا، ویژگی های خداوند به عنوان منبع توکل، ویژگی بارز متوکل، آثار توکل به خدا در قرآن و عهد عتیق مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد قرآن و عهد عتیق هر دو در بیان مصادیق توکل در دو یا سه موردمشترکند؛ در برابر توطئه های دشمن و تهدیدهای مشرکان و طاغوت، همچنین توکل در برابر حمله دشمن را با تفاوتهایی هر دو مطرح می کنند علاوه بر این ها قرآن مصادیق دیگری نیز ذکر می کند مانند: تصمیم گیری، مراحل مختلف تبلیغ دین، در برابر آزار و اذیت های دشمن، در برابر پیشنهاد های کافران و مشرکان، هنگام تبری از مشرکان، هجرت در راه خدا و در هنگام پذیرش پیشنهاد صلح. تطبیق مصادیق توکل در دو کتاب نشان می دهد که قرآن کریم به نکات ظریف و موثر در زندگی توجه خاص داشته است. همچنین خداوند در قرآن امر به توکل می فرماید، در حالی که در عهد عتیق امر به توکل به خدا بسیار کم است. وحدانیت، قدرت، جاودانگی، عدالت، رحمت از ویژگی هایی است که قرآن و عهد عتیق به طور مشترک برای خداوند به عنوان منبع توکل بر می شمارند و گاه قرآن در بیان یکی از این ویژگی ها از تعابیر مختلفی استفاده می کند تا مفهوم آن ویژگی بسیار خوب برای بنده قابل درک باشد. البته این دو کتاب در ارائه برخی ویژگی ها تفاوت هایی دارند؛ قرآن ویژگی های ربوبیت، علم، مالکیت، عزیز و شکست ناپذیر، حکیم، هادی، مقدر، مولی و سمیع و عهد عتیق نیز ویژگی وفای به وعده، محبت، نیکو و حافظ بودن را علاوه بر ویژگی های مشترک بیان می کنند. گویی قرآن منبع توکل یعنی خدا را با تعابیر و ویژگی های بیشتری معرفی می کند تا انسان معرفت و شناختش نسبت به او بیشتر شود و با اعتماد بیشتری امور خود را به او بسپارد. ایمان مهمترین ویژگی است که قرآن و عهد عتیق برای متوکل لازم می داند. البته کسانی که ایمان ندارند نیز راهی جز توکل بر خدا ندارند. عهد عتیق ویژگی های ترس از خدا داشتن، شناخت و معرفت نسبت به خدا داشتن و صالح و نیکوکار بودن را نیز برای متوکل مطرح می کند که این موارد ذیل ایمان جای می گیرند. قرآن و عهد عتیق هر دو، محبوب خدا شدن، شجاعت، تقویت اراده، رضایت خداوند، پیروزی، بدون حساب روزی گرفتن و برکت یافتن را از آثار توکل بر خدا می شمارند و علاوه بر این موارد قرآن به صبر، ایمنی از شر شیطان، پاداش اخروی و کفایت امور نیز اشاره می کند و عهد عتیق نیز وارث زمین شدن، آرامش، امید داشتن، شاد بودن، یاری خداوند، نجات، شرمنده نشدن، هدایت شدن را بر می شمارد.