هر چند توانایی خلاقیت به طور بالقوه و به صورت فطری در انسان به ودیعه نهاده شده است، اما ظهور و رشد و توسعه آن وابسته به عوامل مختلف فردی و اجتماعی و غلبه بر موانع فردی و اجتماعی است. در این بین، آموزش خلاق، فکر کردن، تخیل و انگیزه از اهمیت خاصی برخوردار است. در این رساله سعی بر بررسی روند خلاقیت هنری و تاثیر آن در دوره های مختلف هنری شده است، همچنین اشاره ای دارد به جلوه ذهن خلاق در اثار هنری و توانایی دیدن چیزها به شیوه های جدی، شکستن مرزها و فراتر رفتن از چارچوب ها، فکر کردن به شیوه ای متفاوت، ابداع چیزهای جدید، استفاده از چیزهای نامربوط و تبدیل آن به شکل های جدید. اولین گروه از هنرمندانی که به نقاشی کودک توجه کردند، اکسپرسیونیست های متقدم بودند. آنان به دلیل نزدیکی روحی و نوع کارکرد هنری شان در اواخر قرن 19 به هنر کودکان به طور جدی اهمیت دادند. این نزدیکی هنری و فعالیت های آگاهانه هنرمندان خلاق باعث نوعی نگرش جدید در جهان هنر و ابداع مکاتب هنری در قرن بیستم شد. )) روبین پاکباز)) در تعریف نقاشی کودکان آورده است: نوعی بیان تجسمی خود انگیخته مربوط به کودکان و نوجوانان (تقریبا از 5 تا 15 سال) است که با هنر بدوی همانندی دارد. با در نظر گرفتن محدوده هنر بچه ها، نوعی کمال احساس و بیان در آن قابل تشخیص است. در سده بیستم همگام با ارزیابی های انگیزه های غریزی در فرآیند خلاقیت هنری توجه به کیفیت های بارز رنگ و طرح در نقاشی بچه ها نیز اهمیت یافت.