پس از تولد سینما در بیش از یک قرن پیش، کم کم با گسترش آن و رویکرد آن به قصه گویی، انواعی از قالب ها برای تعریف قصه ها شروع به شکل گیری کرد. شرکت های بزرگ فیلمسازی به منظور کسب درآمد بیشتر و جلوگیری از ورشکستگی، اغلب به دنبال فرمولهایی بودند که موفقیت آنها در میان تماشاگران یک فیلم، از پیش تأیید شده بود. همین امر باعث بوجود آمدن ژانرهای مختلف در سینما شد. چراکه با کشف علاقه مخاطبان و تکرار در ساخت یک نوع فالب داستانگویی، آن قالب تبدیل به ژانری جا افتاده می شد. پس از گذار از آن مرحله، در دهه های اخیر با ورود پست مدرنیسم و اینکه سینما در بسیاری از کشورهای سینماخیز به شکل یک صنعت پولساز در آمده است و در عین حال، قصه های ساده دیروز دیگر مخاطبان زیاد ندارند، قالبهای جدیدی از داستانگویی برای جذب مخاطب بیشتر و همچنین اعتلا و تبلور خود صنعت و هنر سینما و همچنین گاهی بدلیل شرایط خاص اجتماعی یا سیاسی (مثلاً درگیری یک کشور در جنگ یا رکود اقتصادی و غیره) شکل گرفتند که اینها ترکیب کردن عناصری از ژانرهای مختلف با هم بودند که هم طیف وسیعتری از مخاطبان با سلیقه های مختلف را به خود جذب می کردند و هم سینما را وارد مرحله جدیدی از رشد خود نمودند. در این فرایند، عناصری از یک ژانر باید به گونه ای در کنار عناصری از ژانر دیگر قرار می گرفت که هم زیبایی شناسی سینمایی را حفظ می کرد و هم فضای هر ژانر را بدرستی به تصویر می کشید و هم اینکه مخاطب را با ظرافت در بین هر فضا منتقل می کرد. به همین دلیل، برخی فیلمسازان با بی توجهی به این موارد، در فیلمهای چند ژانری موفق نیستند و برخی نیز با دقت صحیح، فیلمی خارق العاده با مخاطبانی فراوان می سازند. اما پدیده ادغام ژانر به همین جا ختم نمی شود بلکه این پدیده، علاوه بر دستاوردهای اجتماعی اش، بر روی خود روشهای فیلمسازی، مثل کارگردانی، فیلمنامه نویسی، تدوین، فیلمبرداری و غیره نیز نسبت به فیلمهای تک ژانری، تأثیر قابل توحهی می گذارد. در مجموع، ادغام ژانرها در سینما که متأثر از پست مدرنیسم و کارگردانهای بنام آن مثل تارانتینو، برتون، برادران کوئن و غیره نیز می باشد، پاسخی به نیازهای توسعه یافته و پیچیده تر مخاطبان امروزی است که سینما را وارد مرحله جدیدتری از حیات خود کرده است.