نوشتار حاضر عهده دار بررسی شخصیت و کنش های شخصیت در یکی از مهمترین آثار منظوم ادب فارسی است. شخصیت محوری و حادثه آفرینی دو ویژگی مهم داستان های کهن اند. تقریباً در همه جای جهان این دو نکته در کنار حماسه های ملی و اندیشه های عرفانی و آرمان گرا قرار می گیرد. داستان های نظامی و به ویژه اثر ارجمند او «هفت پیکر» نیز این گونه است و عمدتاً با تکیه بر شخصیت و ابعاد قهرمانی او و تأثیری که بر محیط و دیگران می گذارد، شکل می گیرد. کنش های شخصیت فقط به حوادث بیرونی و فیزیکی خلاصه نمی شوند که ابعاد روحی، معرفت بخشی و معنویت معجزه گونه نیز در کنار کنش های بیرونی شخصیت قرار می گیرد. این پژوهش می کوشد تا ویژگی های شخصیت ها و حوز? تأثیرگذاری آن ها را در داستان های «هفت پیکر» دنبال نماید و جایگاه روان شناختی، عرفانی و اسطوره ای آن ها را بازنماید.