این پژوهش توصیفی-تحلیلی به کاربست تئوری «یین و یانگ» به عنوان یکی از نافذترین اصول چهارچوب فلسفی خاور دور، در تحلیل و توصیف رویکردهای هنری شاخص غرب، و گرایش تناوبی آنها در غالب «یین» و «یانگ» می پردازد. به طوری که مکاتب و سبکهای هنری بین قرن پانزدهم تا پایان قرن نوزدهم، به صورت دوتایی تحت عناوین یین و یانگ با هم مقایسه شده و از زاویه تازه ای به روند ادوار تاریخی هنر غرب نگریسته شده است. از آنجا که در این پژوهش سعی شده با استفاده از چهارچوب فکری متفکران شرق دور به هنر غرب نگاه شود، بدین منظور ابتدا تفاوت های بنیادین شیوه تفکر در خاورِ دور نسبت به حوزه تمدنی غرب بررسی شده و خصوصیات بارز جهان بینی شرقی به طور خلاصه شرح داده شده است. سپس الگوی تناوبی یین و یانگ به عنوان اصل بنیادین تغییر در پدیده های هستی از نظر چینیان باستان مطرح گردیده و اصول حاکم بر آنها از منابع مختلف استخراج شده است، تا تفاوت های اساسی این مدل دو قطبی از سایر نظریات مشابه ثنویت گرا بیشتر درک شود. در ادامه این مطالعات، مروری داشتیم بر نظریات مشابه یین و یانگ در غرب، از جمله دیالکتیک هگل، نظریات نیچه درباره هنر آپولونی و دیونسی، و نیز نظریات ولفلین درباره تقابلهای دوتایی در سبکهای هنری. سپس نظریه یین و یانگ را به عنوان مدلی پویا و نسبی گرا برای توصیف ادوار تاریخ هنر غرب مطرح نموده و رویکردهای هنری رنسانس، باروک-روکوکو، نئوکلاسیسم، رمانتیسم و رئالیسم، دو به دو با هم مقایسه شده و با استخراج مشخصه های کلیدی، گرایش آنها به یین و یا یانگ نسبت به هم مشخص گردیده است. با بررسی های انجام گرفته، رویکردهای هنری رنسانس، نئوکلاسیسم و رئالیسم به عنوان مکاتبی با گرایشات «یانگ» در مقابل سبکها و مکاتب هنری باروک، روکوکو و رمانتیسم به عنوان گرایشات «یین» در هنر غرب معرفی گردیده است.