چکیده در این کار پژوهشی ابتدا انواع کامپوزیت ها و نانوکامپوزیت های پلیمر/ سیلیکا از طریق کوپلیمریزاسیون متااکریلیک اسید و 4-وینیل بنزیل کلراید بر روی پیوندهای وینیلی سیلیکای اصلاح یافته انجام گرفت. فرایند شامل فعالسازی سطح با 3-تری متوکسی سیلیل-پروپیل متااکریلات یا تری متوکسی وینیل سیلان می باشد. پلیمریزاسیون رادیکالی متااکریلیک اسید و 4-وینیل-بنزیل کلراید در اتیل استات و در حضور آغازگرaibn در حضور و در غیاب عامل اتصال دهنده عرضی اتیلن گلیکول دی-متااکریلات انجام گرفت. نانوکپسول های پلیمری بعد از حذف تمپلت ذرات سیلیکا از طریق hf به دست. پس از بارگیری مدل داروی ناپروکسن در این حامل ها و نانوحامل ها، میزان رهاسازی دارو در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژیکی بدن یعنی (محیط معده با 1 ph= و محیط روده با 7.4 ph = ) بررسی گردید. پلیمرهای قالب مولکولی ((mip به عنوان نانوحامل-هایی با رهش کنترل شده ناپروکسن در مقایسه با پلیمرهای غیر قالب مولکولی(nip) در سیستم های فیزیولوژیکی بدن به ویژه محیط روده ای، مورد بررسی قرار گرفتند. پلیمرهای قالب مولکولی از طریق پلیمریزاسیون رادیکالی پیوندهای وینیلی قرار گرفته بر روی سطح نانوسیلیکا در حضور متااکریلیک اسید و اتیلن گلیکول دی متااکریلات و مولکول تمپلت به ترتیب به عنوان مونومر عاملی و عامل اتصال-دهنده عرضی تهیه شدند. میزان رهاسازی دارو در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژیکی بدن یعنی (محیط معده با 1 ph= و محیط روده با 7.4 ph = ) بررسی گردید. در پایان این کار پژوهشی مایع یونی حساس بهph ، از طریق کواترنریزاسیون 3- آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان با مونوکلرواستات را سنتز گردید، سپس نانو ذرات سیلیکا از طریق این مایع یونی حساس به ph به نانو ذرات سیلیکای حامل بار مثبت تبدیل شد. میزان رهاسازی داروی ناپروکس در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژیکی بدن یعنی (محیط معده با 1 ph= و محیط روده با 7.4 ph = ) بررسی گردید.