مقدمه: اختلالات رفتاری یا انواع صرع یک مشکل سلامتی در انسان ها می باشند و بعد از انواع سکته های قلبی و مغزی، صرع که یک اختلال نورولوژیک شایع در انسان است، بیشترین فراوانی را دارد. گزارشات مختلف نشان می دهند که تغییر سطح برخی الکترولیت ها و عناصر کمیاب در بدن نقش حیاتی در شرایط پدید آورنده صرع دارند. کاهش منابع روی و سلنیوم در بدن جانداران موجب کاهش در فعالیت آنزیم های وابسته به این عناصر و در نتیجه تخریب سلولی می گردد. روش کار: این پژوهش مشاهده ای مورد-شاهدی بر روی 40 بیمارصرعی در سنین 18 تا 50 سال مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی ولیعصر(عج) و همچنین کلینیک تخصصی پزشکان که طبق نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب مبتلا به صرع نوع ژنرالیزه بودند و اولین بار صرعشان تشخیص داده شده است صورت گرفته است. گروه شاهد نیز از بین همراهان سالم با سن و جنس و شرایط اقتصادی مساوی با گروه مورد، که تا زمان انجام مطالعه بیماری خاصی در آنها گزارش نشده بود، انتخاب شدند. عنصر روی موجود در سرم، به روش کالریمتری، با استفاده از کیت راندوکس(randox) و عنصر سلنیوم توسط دستگاه طیف سنج جذب اتمی اندازه گیری شد. نتایج: در مقایسه کلی بیماران صرعی با افراد سالم میزان روی در گروه بیمار µg/dl29.75 ± 151.2 و در گروه شاهد µg/dl60.19±181.63 بود که از نظر آماری این اختلاف معنی دار است (p=0.006). همچنین میانگین سلنیوم در گروه بیمار µg/l13.31±73.37 بوده است که در مقایسه میانگین سلنیوم گروه شاهد µg/l19.39±85.55 بوده و دارای اختلاف معنی داری می باشد(p=0.002). اختلاف معنی داری در میزان روی در بین گروه مردان و زنان مشاهده نگردید. لیکن اثر متقابل معنی داری بین مقادیر سلنیوم بر حسب جنس بین دو گروه مشاهده شد(p=0.03). بحث ونتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان می دهد که تغییرات قابل ملاحظه ای در میزان روی و سلنیوم بیماران صرعی بزرگسال در مقایسه با افراد سالم بزرگسال وجود دارد ، به نحوی که تغییرات هر دو پارامتر کاملاً معنی دار بوده است. در بررسی جنسیت فقط میزان سلنیوم در بین دو جنس از نظر آماری تغییرات قابل ملاحظه ای را نشان داده است. نظر به اینکه روی و سلنیوم هر دو به عنوان آنتی اکسیدان های خیلی قوی در واکنش های سلولی مورد استفاده قرار می گیرند، تغییر در این دو پارامتر می تواند منجر به تغییرات آنزیمی و افزایش رادیکال های آزاد و نهایتاً اختلالات عصبی گردد.