از دیدگاه سازایی گری، بی مهری به ارزشیابی در هر سامانه ی آموزشی زمینه ساز شناسایی نشدن کاستی های آن می شود . این کاستی ها در سامانه های آموزشی ایران که فرهنگ ارزشیابی در آن چندان پذیرفته نیست ، نیز دیده می شود. تنها کار در راستای حل این مسئله ارزشیابی برنامه ها و دوره های گوناگون این سامانه ها در راستای بهبود آن و گسترش فرهنگ ارزشیابی است. یکی از برنامه ها و دوره هایی که از آغاز کارش تا کنون ارزشیابی نشده است دوره ی کارشناسی ارشد روان شناسی آموزشی (تربیتی) است. برای ارزشیابی همه سویه ی برنامه ی آموزشی این دوره از چهاردسته داده بخش به دو روش نگرش و پرسش داده گیری شد. برنامه ی تصویب شده ی دوره نگرش شد تا همخوانی آن با بنیادهای برنامه سازی امروزی (سازایی گری) آشکار شود. از سه دسته ی دیگر که 9 استاد،41 دانشجو، و45 دانش آموخته را دربرداشتند، پرسش شد. همه ی ابزارهای سنجش پژوهشگرساخته و از روایی و پایایی بسنده ای برخوردارند. پاسخ دهندگان از سه دانشگاه در تهران به دلیل دسترسی بیشتر برگزیده شدند. پردازش داده ها که با شمارش فراوانی و محاسبه ی فراوانی نسبی انجام شد به این یافته ها انجامید که برنامه ی تصویب شده ی این دوره ویژگی های یک برنامه ی امروزی(سازایی گر) را ندارد، دانشجویان از آن آگاهی چندانی ندارند وکیفیت برنامه ی به کارگرفته شده از سوی استادان را نه چندان خوب برآورد کردند. دستاورد های دانش آموختگان دوره همان هدف های برنامه ی تصویب شده نبودند اما دستاوردهای شناختی/عاطفی/رفتاری خود در آموزش/پژوهش را بهتر از برآورد استادان در این زمینه ارزشیابی کردند. کاربردی شدن درس ها، کارآموزی در کانون های آموزشی، پژوهش محور شدن برنامه، برگزاری کارگاه های آموزشی سودمند، و افزودن درس های کاربردپذیرتر در میان پیشنهادهایی بودند که سه دسته پاسخ دهنده برای بهبود برنامه داده اند. ولی این پیشنهادها نمی توانند جایگزین پیشنهاد بازنویسی بنیادی برنامه باشند.