دانش آموزان در بیان موثر مقاصد خویش در کلاس با مشکلات زیادی مواجه می گردند اما اگر این تجربه با ارتباط موثر در مکالمه مدرس-دانش آموز بهبود یابد، هم مدرسین و هم دانش آموزان می توانند به بهترین وجه ممکن از تدریس و یادگیری استفاده کنند، اگر بدانند مراحل درک چگونه کار می کنند و چه مراحلی در عملکردهای گفتار بینابینی به کار می رود مانند توافق در معنا، درخواست تکرار یا استفاده از استراتژی های اصلاحی. این تحقیق به بررسی موثر بودن ارتباط پنج معلم در چهار جلسه تصادفی کلاس متوسط موسسه علوم و فنون کیش شعبه رشت می پردازد. داده های حقیقی از رونوشت مکالمات مدرس-دانش آموز در طول کلاس های واقعی بدست آمده اند. برای دست یابی به عقیده مدرسین در خصوص رفتار کلامی واقعی از مکالمات ضبط شده، بعضی از قطعات رونوشت ها به صورت تصادفی با برخی دستورالعمل ها انتخاب شد از جمله: «مشخص کنید در کجا رفتار کلامی استفاده شده به روابط مناسب بینابین کمک می-کند»، «مشخص کنید در کجا رفتار کلامی موفق نبوده» (نوعی مجموعه خود آزمای). داده های ضبط شده، مصاحبه های مدرسین و ارزیابی آنها از کلاس های زبان انگلیسی به کار گرفته شدند تا مشخص کنند که آیا مدرسین موسسه علوم و فنون کیش آگاه به موثر بودن ارتباطی خود هستند و اگر بله از چه طرقی آنها به این موثر بودن دست می یابند. نتیجه خود ارزیابی مدرسین از کاربرگ مشاهدات و رونوشت ها بیانگر آگاهی آنها از موثر بودن ارتباطی شان بود و نشان می داد آنها به طور قابل ملاحظه سوالات بیشتر و انواع بازخوردهای اصلاحی استفاده می کنند که به آنها امکان ارتباط بهتر با دانش آموزانشان را می دهد. این دستاوردها قادرند از طریق نشان دادن اینکه تا چه حد درک مفهومی موثر بودن ارتباطی مدرسین می تواند منجر به بهبود روابط با دانش آموزانشان شود برای رشته آموزش زبان کاربرد داشته باشند.