سبز فرش ها در ساختار فضای سبز به عنوان اسکلت اولیه آن مطرح هستند که سایر اجزا روی آن ها قرار می گیرند. با توجه به نقش سبز فرش ها در کاهش آلاینده های محیطی و کنترل گازهای مخرب ناشی از سوخت های فسیلی، همچنین جاذبه های زینت بخشی و زیبایی آن ها در فضای سبز، چشم پوشی کردن از کشت این گیاهان تا حدودی سخت و غیر ممکن است. این پژوهش به صورت فاکتوریل در قالب طرح به طورکامل تصادفی با دو عامل سطح آبیاری (25%، 50%، 75% و 100%) و نورگاه (بلند، متوسط، کوتاه و طبیعی) و روی سه جنس سبز فرش چایر، چمانواش بلند و آمیخته بذری آن ها در چهار تکرار در گلخانه پژوهشی بخش علوم باغبانی انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری sas واکاوی و میانگین ها با استفاده از آزمون lsd در سطح 5% مقایسه شدند. کاهش در سطح آبیاری سبب کاهش شاخص های ارتفاع، وزن تر و خشک شاخساره، وزن تر و خشک ریشه، وزن تر و خشک ته شاخساره، سطح برگ و فتوسنتز شد. کاهش نورگاه سبب افزایش سطح برگ و ارتفاع شاخساره و کاهش وزن تر و خشک روشاخساره، وزن تر و خشک ریشه، وزن تر و خشک ته شاخساره و فتوسنتز شد. به طور کلی کاهش سطح آبیاری سبب کاهش ویژگی های ظاهری شد و تا 50% ظرفیت مزرعه این سبز فرش ها توانایی تحمل را دارا بودند. کاهش نورگاه سبب کاهش ویژگی های ظاهری در هر سه جنس سبز فرش ولی تا حدی سبب افزایش میزان کلروفیل در این سه جنس پس از گذشت سه هفته شد که افزایش غلظت یک ماه ادامه داشت و پس از آن شروع به کاهش کرد.