زبان شناسی شناختی رویکردی است که به زبان به عنوان وسیله ای برای کشف نظام شناختی انسان می نگرد. لیکاف و جانسون(1980) مشاهده کردند که زبان استعاری با یک نظام زیربنایی یعنی نظام تفکر در ارتباط است. از نظر زبان شناسان شناختی، استعاره به هر گونه فهم و بیان تصورات انتزاعی در قالب تصورات ملموس تر اطلاق می شود. به عبارتی دیگر استعاره یک الگوبرداری از حوز? مبدأ و ملموس تر به حوز? مقصد و انتراعی تر است. لیکاف و ترنر(1989) به بسط دیدگاه های خود دربار? استعاره پرداختند و با ارائ? شواهد و نمونه هایی از گفتار روزمره و شعر نشان دادند که بسیاری از مفاهیم مثل زمان، مرگ و زندگی به صورت استعاری درک می شوند؛ سپس تلاش کردند تا رویکرد شناختی را در بررسی استعاره های شعری به کار گیرند. آن ها معتقد بودند که شاعران از همان استعاره های زبان روزمره استفاده می کنند اما با سازوکارهایی، آن ها را تغییر می دهند. پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی استعاره های مفهومی در زبان شعر و زبان نوشتاری روزمره می پردازد. این پژوهش درصدد یافتن پاسخ این پرسش است که استعاره های مفهومی با حوز? مقصد عشق، مرگ و زندگی چه شباهت ها و تفاوت هایی در گون? شعری و غیرشعری دارند. به همین منظور، عبارات استعاری از دو بخش مجزای مجلات و کتاب های فارسی و اشعار معاصر فارسی به صورت هدفمند و به تناسب موضوع انتخاب شدند. پس از مقایسه و بررسی این داده ها، این نتیجه به دست آمد که با وجود یکسان بودن نگاشت ها در یک استعار? بخصوص در هر دو گون? زبانی، این استعاره در هر گونه به شکل متفاوتی نمود پیدا می کند. شاعران با به کاربردن ساز و کارهایی چون ترکیب، گسترش، شرح جزئیات و زیرسوال بردن استعاره های معمول در زبان روزمره، استعاره های شعری را خلق می کنند.

چکیده ندارد.