امروزه کاربرد سیستم های کنترل سازه ای به خصوص سیستم های کنترل غیر فعال به طور قابل توجهی به واسطه مزایای آن در بهبود عملکرد لرزه ای، در فرایند طراحی و مقاوم سازی سازه ها افزایش پیدا کرده است. مستهلک کننده های ورق مثلثی افزاینده میرایی و سختی (tadas)، از مهمترین سیستم های اتلاف انرژی فولادی می باشند. این سیستم به دلیل عواملی مانند کارایی مطلوب، عدم حساسیت به حرارت و عوامل محیطی، رفتار پایدار و مقاومت مناسب، مورد توجه قرار گرفته است. این دستگاه های فولادی توانایی تحمل مقدار زیادی از انرژی ورودی ناشی از زلزله را دارند. در واقع بخشی از انرژی ورودی به سازه به دستگاه مستهلک کننده منتقل می شود و جابجایی نسبی معین در صفحات فولادی باعث اتلاف انرژی در آن ها می شود. بعد از زلزله، تعمیر یا تعویض دستگاه tadas می تواند با کوچکترین توقف در بهره برداری از سازه صورت پذیرد که یک مزیت مهم برای ساکنین ساختمان تلقی می شود. هدف اصلی این پایان نامه بررسی رفتار لرزه ای سازه های فولادی مجهز به مستهلک کننده های ورق مثلثی افزاینده میرایی و سختی (tadas) می باشد. بدین منظور، چهار قاب سه، شش، نه و دوازده طبقه، سه دهانه، با و بدون مستهلک کننده های ورق مثلثی افزاینده میرایی و سختی (tadas) مورد ارزیابی قرار گرفته اند. تحلیل استاتیکی غیرخطی در قاب ها با استفاده از نرم افزار اجزا محدود صورت پذیرفته است. از جمله نتایج این تحلیل غیرخطی می توان به کاهش پارامترهایی مانند تغییر مکان نسبی از 3.34 درصد به 1.25 درصد، تغییر مکان کلی از 37.40 سانتی متر به 14.79 سانتی متر، نسبت تنش در المان های سازه ای از 1.35 به 0.77 و شاخص خسارت از 0.65 به 0.29 اشاره کرد. همچنین پارامترهایی مانند سختی موثر از 741.46 کیلوگرم بر سانتی متر مربع به 2835.05 کیلوگرم بر سانتی متر مربع، سختی الاستیک از 741.46 کیلوگرم بر سانتی متر مربع به 2922.04 کیلوگرم بر سانتی متر مربع و شتاب طیفی از 0.28 سانتی متر بر مجذور ثانیه به 0.43 سانتی متر بر مجذور ثانیه افزایش یافته است.

به منظور بررسی تأثیر تراکم کاشت و سطوح مختلف کود نیتروژن بر عملکرد و اجزاء عملکرد آفتابگردان (رقم دور سفید) در نظام کشت جنگل زراعی (اگروفارستری) در سال 1391 آزمایشی در روستای حرآباد شهرستان الیگودرز به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی، با سه تکرار اجراشد کود نیتروژن بصورت سرک در 4 سطح: شامل عدم مصرف کود 75 150 و 225 کیلوگرم در هکتار به عنوان عامل اصلی و تراکم کاشت (فاصله بوته روی ردیف) در سه سطح : شامل 10 15 و 20 سانتیمتر به عنوان عامل فرعی بود. ویژگی های کمی مطالعه در این تحقیق شامل: ارتفاع بوته، قطر ساقه، اندازه دمبرگ، طول و عرض برگ، قطر طبق، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، تعداد دانه پوک و ویژگی های کیفی نظیر درصد روغن و پروتئین دانه اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف کود نیتروژن و تراکم کاشت تاثیر معنی داری بر عملکرد و اجزاء عملکرد آفتابگردان در نظام کشت جنگل زراعی داشت. بالاترین عملکرد دانه آفتابگردان از کاربرد کود نیتروژن 225 کیلوگرم و فاصله ی 20 سانتیمتر بدست آمد. بر اساس این نتایج می توان گفت که کاربرد 225 کیلوگرم کود نیتروژن همراه با تراکم 20سانتیمر فاصله دو بوته از هم در شرایط جنگل زراعی از لحاظ ارتقاء صفات کمی و کیفی باعث بهبود رشد آفتابگردان می گردد.

چکیده ندارد.