هدف: این تحقیق به دنبال بررسی تأثیر آب زدایی، آب طبیعی و آب گیری بیش از حد بر توان هوازی و بی هوازی، شاخص خستگی، حداکثر نبض اکسیژن و تعادل دختران ورزشکار بود. روش: بدین منظور 30 نفر از دانشجویان دختر با دامنه سن 20 تا 23 سال و حداقل 3 سال سابقه ورزش به روش داوطلبانه دراین تحقیق شرکت کردند. برنامه تحقیق شامل سه جلسه تمرین در وضعیت آب زدایی، آب دهی طبیعی و بش آ ب دهی با فاصله یک هفته بود. آزمودنی ها در سه وضعیت مختلف آب دهی (آب طبیعی، آب زدایی و بیش آب دهی) بودند و آزمون ها توان هوازی، توان بی هوازی ، تعادل، حداکثر نبض اکسژن و شاخص خستگی بعد از هرجلسه تمرن اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون اندازه گیری مکرر و در صورت معنی دار بودن ازآزمون تعقیب بونفرونی استفاده شد. نتایج: براساس یافته ها، تفاوت معنی داری در توان هوازی (001/0= p)، توان متوسط و حداقل بی هوازی (به ترتیب: 03/ ? p و 012/0 ? p)، نبض اکسیژن (000/0 ? p) و تعادل (000/0 ? p) مشاهده شد. اما تفاوت معنی داری در توان بی هوازی، توان بی هوازی بیشینه و شاخص خستگی مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مفید آب دهی بر افزاش نبض اکسیژن، توان هوازی می توان این گونه نتیجه گیری کرد که بیش آب دهی در ورزش هایی که نیازمند مصرف اکسیژن بیشتر (توان هوازی) هستند مثل شنا، دوی استقامت، دوچرخه سواری موجب بهبود عملکرد خواهد شد. همچنین در ورزش هایی که نیازمند تعادل هستند مثل ژیمناستیک بهترین وضعیت آب دهی، آب دهی طبیعی می باشد