در خلال سال های 50 تا70 ش. بسیاری از سینماگران ایرانی به انتخاب داستان هایی گرایش یافتند که در آن بتوان از بناهای ایرانی به خصوص خانه ها و کوچه پس کوچه های محله های قدیمی فیلمبرداری کرد؛ در سال های دهه 1350 سینما بیشترین تأکید را بر بازنمایی وجوه مختلف معماری ایرانی گذاشته است. در نتیجه این پایان نامه نیز با روش نشانه شناسی در سینما؛به تحلیل چگونگی بازنمایی فضای معماری ایرانی در تعداد انتخاب شده ای از فیلم های سه دهه مذکوراختصاص یافته و با اهداف ذیل انجام شده است: 1. بررسی مفهوم فضاسازی درفیلم های منتخب در سه دهه 50 الی 70 شمسی؛ 2. چگونگی تأثیر فضای معماری بر شخصیت پردازی در سه دهه 50 الی 70 شمسیدر فیلم های سینمایی؛ 3. معرفی جایگاه معماری در فیلم های علی حاتمی، بهمن فرمان آرا و مسعود کیمیایی؛ این پژوهش نشان خواهد داد که تأثیر نوعی سنت گرایی و بازگشت به داستان های قدیمی تر دلیل انتخاب لوکیشن های ایرانی در فیلم های انتخاب شده در سه دهه یادشده بوده است و استدلال خواهد کرد که چگونه معماری ایرانی به دست آویزی به منظور محدود کردن حیطه فعالیت کاراکترهای فیلم با نگاهی سنت گرا بدل شده است.