حفظ انسجام در یک نوشته نه تنها مستلزم پیوستگی است بلکه نیازمند ارتباط معنادار و روان بین اجزای یک نوشته نیز می باشد. نشانگرهای کلامی که به درک و ساخت و ساز فرایند ارتباطی کمک می کنند، بطور فزاینده ای به عنوان بخش جدایی ناپذیری از گفتمان منسجم در بافت شناخته شده اند. مطالعه حاضر بر آن است تا نشانگرهای کلامی را که در سه گونه مختلف انشاء یعنی روایی، توصیفی و بحثی مورد استفاده زبان آموزان قرار می گیرد بررسی کند. همچنین این تحقیق می کوشد تا کاربرد این عناصر در انشاهای زبان آموزان و انگلیسی زبانان را مقایسه کند. در جهت تحقق این اهداف، دو مجموعه انشاء نوشته شده توسط زبان آموزان و انگلیسی زبانان بوسیله پژوهشگر جمع آوری گردید. مجموعه اول متعلق به انگلیسی زبانان متشکل از 90 انشاء بوده که از منابع مختلف اینترنتی گردآوری شده است. مجموعه دوم از 176 انشاء نوشته شده توسط 60 زبان آموز در سه سطح ابتدایی، متوسط و پیشرفته در دانشگاه یزد و دانشگاه آزاد اسلامی واحد تفت گردآوری گردید. در مسیر تحلیل داده ها انشاهای جمع آوری شده بر اساس مدل پیشنهادی فریزر (1999) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت معناداری در فراوانی و کاربرد نشانگرهای کلامی بین گونه های مختلف انشاء و بین زبان آموزان و انگلیسی زبانان وجود دارد. همچنین نتایج حاصله حاکی از اینست که سطح بسندگی تأثیر بسزایی بر فراوانی و نوع نشانگرهای کلامی مورد استفاده در انشاء زبان آموزان ندارد.