این پژوهش با هدف بررسی کاربرد تربیتی تمثیل با تاکید بر آثار افلاطون انجام گرفته است. تمثیل از ارکان مهم ادبیات است و از گونه های شناخت ادب و هنر هر قوم و ملتی است. در طول زمان آثار گرانقدری به زبان تمثیلی در مایه های ادبی،عرفانی،فلسفی و تعلیمی به رشته تحریر در آمده است. در تمثیل این ویژگی نهفته است که می تواند موضوع اندیشگی دشوار و چند لایه را نازل و همه فهم کند و مفهوم آن را در دسترس عموم قرار دهد. تمثیل روایتی است که دو معنا دارد :معنای لفظی که خود قصه است و معنای استعاری که در پس کردارهای اشخاص پنهانند.افلاطون به عنوان اولین مربی تربیتی جهان در سراسر آثار خود تمثیل های مختلفی را به فراخور موضوع به کار برده است.و از بیان تمثیلی برای بیان فلسفه خود بهره برده است. در این پژوهش بر آن شدیم تا به بررسی کاربرد تربیتی تمثیل با تاکید بر آثار افلاطون بپردازیم . بدین منظور نخست تحلیلی مفهومی از تمثیل ارائه گردید، سپس با مطالعه رسالات افلاطون تمثیل های موجود در متن این رساله ها استخراج گردید و در قالب گروه های موضوعی تقسیم بندی شد. در گام بعدی کاربردهای تربیتی تمثیل در فلسفه افلاطون مورد تحلیل قرار گرفت و در مرحله پایانی به بررسی این موضوع پرداخته شد که چگونه می توان از تمثیل در حوزه ی تعلیم و تربیت سود جست. جامعه آماری این پژوهش رسالات خود افلاطون و کتاب هایی است که سایر نویسندگان در رابطه با افلاطون نوشته اند .روش محقق در این پژوهش تحلیلی استنتاجی است ،یعنی محقق با مطالعه ی متن های مربوطه به استخراج تمثیل ها پرداخته و پس از دسته بندی نمودن انها در محتواهای گوناگون کاربرد های تربیتی آن ها را استخراج نمده است.جمع آوری اطلاعات در این تحقیق به روش مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است. در پایان این نتیجه به دست آمد که کاربرد تمثیل توسط افلاطون در قالب دو رویکرد کلی : تمثیل به عنوان ماهیت تربیت و تمثیل به عنوان روش تربیت انجام گرفته است. همچنین می توان از جنبه های دلالتی، زیبایی شناختی، ملموس سازی، نمادگرایی و ...تمثیل در تعلیم و تربیت سود جست. واژگان کلیدی تمثیل ، تربیت ، افلاطون