روند فزاینده نابرابری می تواند منشاء تضعیف انگیزه ها و همبستگی اجتماعی ونیز مانعی بر سر راه تأمین مایحتاج مورد نیاز برای رشد دراز مدت و توسعه انسانی و در نتیجه کندی آهنگ رشد و فقر و افزایش بی ثباتی اجتماعی باشد. یکی از عوامل ایجاد کننده نابرابری وجود شکاف دیجیتالی است. شکاف دیجیتالی اشاره به شکاف بین آنهایی که می توانند بصورت موثر از ابزارهای جدید اطلاعاتی و ارتباطی مثل اینترنت استفاده کنند و آنهایی که نمی توانند دارد. شکاف دیجیتالی تنها به محرومیت افراد یک جامعه از کامپیوتر و ابزارهای الکترونیکی محدود نمی شود. بلکه تمام پیش شرطهای دیگر توسعه نیافتگی چون فقر، بی سوادی، عدم بهداشت همگانی و تأمین اجتماعی و غیره را نیز به همراه دارد. در سطح ملی این شکاف در مناطق روستایی در مقایسه با نقاط شهری عمیق تر می باشد، زیرا معمولاٌ فناوری اطلاعات ابتدا در شهرهای مرکزی و به آرامی در شهرهای پیرامونی و مناطق روستایی گسترش می یابد. ارتقای سطح آمادگی الکترونیک مقوله ای است که منجر به کاهش شکاف دیجیتالی و افزایش بهره مندی از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای توسعه اقتصادی و رفاهی در درون یک کشور می شود. تحقیق حاضر قصد بررسی عوامل موثر بر ارتقای سطح آمادگی الکترونیک مناطق روستایی ایران را دارد. تحقیق حاضر به لحاظ روش، توصیفی، به لحاظ اجرا، پیمایشی و جامعه ی آماری تحقیق مشتمل بر 101 نفر از متخصصان و خبر گان آگاه در زمینه فناوری اطلاعات و توسعه روستایی است. ابعاد مورد بررسی در تحقیق شامل: زیر ساخت فناوری واتصال، محیط تجاری، محیط اجتماعی و فرهنگی، محیط قانونی، چشم انداز و سیاست گذاری دولت ، پذیرش کسب و کار و مصرف کننده و آگاه سازی مدیران و روستاییان می باشد. این عوامل با در نظر گرفتن 71 شاخص از طریق تحلیل عاملی و با استفاده از نرم افزار spss و lisrel مورد بررسی قرار گرفته اند . نتایج تحقیق نشان می دهد که عوامل هفت گانه مورد بررسی در تحقیق مورد تایید خبرگان قرار گرفته اند و همچنین دو عامل : چشم انداز و سیاست گذاری دولت و پذیرش کسب وکار و مصرف کننده بیشترین تاثیر را در ارتقای آمادگی الکترونیکی مناطق روستایی ایران ، نسبت به سایر عوامل را دارند.