حاشیه نشینی یکی از پاشنه آشیل های توسعه پایدار شهری تلقی می شود از عوامل عمده ایجاد ناپایداری در مناسبات شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه، گونه ای شهرنشینی با مشکلات حاد موسوم به اسکان غیر رسمی(حاشیه نشینی) است که بنا به مشاهدات جهانی این پدیده در حال گسترش فزاینده است. این گونه سکونتگاه ها هر چند جلوه ای از فقر که در آن را نمایان می سازند، اما در واقع مناطق حاشیه نشین(فقیرنشین)، به نوعی بازتاب کاستی ها و نارسایی های دولت و بازار رسمی نیز محسوب می شوند. در بحث توسعه پایدار برای رسیدن به آرمان های بشر همراه با حفظ منابع و امکانات برای آیندگان مطرح می گردد، در خصوص پایداری توسعه در همه مجتمع های زیستی و از آن جمله مناطق حاشیه نشین توجه ویژه ای صورت می گیرد. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی ناپایداری توسعه شهری و شناخت مشکلات و همچنین برنامه-ریزی برای تدوین و اجرای سیاست های مرتبط با حاشیه نشینی شهرک دولت آباد می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی– تحلیلی بوده که دارای ماهیت نظری- کاربردی می باشد. در جمع آوری، تنظیم محاسبه و تجزیه و تحلیل داده ها، از متداول ترین ابزارها و تکنیک های آماری موجود در مجموعه آماری و نرم افزار کامپیوتری(spss) و (excel) استفاده شده است. هم چنین جهت تهیه نقشه ها و استخراج اطلاعات، از نرم افزارgis استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که وجود مشکلات اقتصادی(بیکاری، پایین بودن سطح درآمد، بالا بودن بارتکفل)، و مشکلات اجتماعی و فرهنگی(سطح پایین تحصیلات، شدت مهاجرت، بالا بودن بعد خانوار)، باعث ناپایداری در شهرک دولت آباد شده است. همچنین ضعف بخش دولتی در مدیریت و ساماندهی مطلوب فضا به عنوان یکی از عوامل ناپایداری این شهرک محسوب می شود.علاوه بر موارد فوق، عدم مشارکت مطلوب مردم، و نیز وجود مشکلات کالبدی، زیست محیطی(همجواری شهرک دولت آباد با شهرک دیزل آباد)، از جمله دلایل دیگر ایجاد ناپایداری توسعه در شهرک دولت آباد شده است.