مقدمه: در سالمندان، ضعف تعادل و افتادن به طور رایجی منجر به آسیب، کاهش استقلال، بیماری های مرتبط و مرگ زودرس می شود. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه تاثیر برنامه های تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. روش تحقیق: مطالعه نیمه تجربی حاضر دارای یک طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهه (کنترل، تمرین در آب و ترکیبی) بود. آزمودنی های این تحقیق را، 26 مرد سالمند (60 تا 70 ساله) عضو کانون بازنشستگان ارتش شهرستان کرج تشکیل دادند. گروه های تمرین در آب و ترکیبی، یک برنامه تمرین 6 هفته ای مشابه را انجام دادند، که در آن گروه تمرین در آب، هر دو جلسه خود در استخر انجام می دادند، در حالی که گروه ترکیبی یک جلسه را در استخر و جلسه دیگر را در خشکی تمرین می کردند. هر جلسه تمرینی شامل 15-10 دقیقه گرم کردن، 55-40 دقیقه برنامه اصلی ( 25-18 دقیقه تمرین استقامت هوازی و 30-20 دقیقه استقامت عضلانی) و 5 دقیقه سرد کردن بود. در طی این دوره، گروه کنترل در برنامه تمرینی خاصی شرکت نکردند. تعادل ایستا و پویا، و قدرت عضلانی اندام تحتانی تمام آزمودنی ها به ترتیب از طریق آزمون ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، آزمون زمان برخاستن و رفتن و آزمون برخاستن از صندلی سالمندان، قبل و بعد از این دوره، با شرایطی مشابه اندازه گیری شد. از آزمون t زوجی به منظور ارزیابی تغییرات درون گروهی و آزمون آنالیز واریانس یک سویه به همراه آزمون تعقیبی lsd جهت مقایسه بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته)، پویا و قدرت عضلانی در هر دو گروه تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بهبود معنی داری داشته است، اما تغییرات معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین نتایج حاکی از عدم اختلاف معنی دار نتایج گروه تمرین در آب و ترکیبی بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که هر دو روش تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی)، اثر سودمند و مشابه ای بر تعادل مردان سالمند داشته اند. همچنین شاید بتوان از روش ترکیبی آب- خشکی به منظور دستیابی به مزایای تمرین در هر دو محیط آب و خشکی استفاده نمود. با این وجود، تایید این مطلب نیازمند انجام تحقیقات بیشتری است.