امروزه پیشرفتهای تکنولوژی و فناوری هایی که در پژشکی صورت گرفته است ،باعث بروز انحرافهای بسیاری از قبیل طول عمر بیمارانی که امید به بهبودی آنها نیست؛گشته اشت به طوری که چنین بحرانهایی مسایل اخلاقی زیادی را بر بیمار و خانواده وی و جامعه پزشکی تحمیل میکند.از این رو در دهه های اخیر و در مغرب زمین برای حل چنین معضلاتی راهکارهای گوناگونی ارایه شده است و اجرای اتانازی و پایان بخشیدن تعمدانه به زندگی بیماران لاعلاج ،یکی از ره حل های پیشنهادی است این پژوهش ،به برسی روایی و ناروایی اخلاقی اتانازی از دیدگاه سودگرایانه می پردازد .تقریرهای مختلف از سودگرایی درباره اتانازی دیدگاههای متفاوتی دارند به عبارت دیگر؛با توجه به اینکه سودگرا ،عمل نگر باشد یا قاعده نگر ،داوری متفاوتی درباره جواز اخلاقی اتانازی خواهد داشت.برای سودگرایی عمل نگر ،چنانچه شرایط بیمار به گونه ای باشد که اتانازی سود و رفاه همگانی را در بر داشته باشد،حکم به جواز آن خواهد داد و سودگرای قاعده نگر نیز با توجه به قواعد موجود در جامعه و یا با استناد به قواعد آرمانی ،درباره روایی و نا روایی اخلاقی اتانازی داوری خواهد کرد.همچنین هر یک از سودگرایان عمل نگر و قاعده نگر با استناد به اصلی که بیشترین سود را در پی دارد به سودگرایی لذت گرا ،سعادت گرا ،آرمانی و ترجیحی تقسیم می گردند که هر یک از اینها نیز آرا ویژه ای درباره اخلاقی بودن و نبودن اتانازی دارند.عمده ترین دلیل سودگرایان برای روایی اتانازی ، سست گشتن کیفیت زندگی بیمار و بی ارزش شدن زندگی آنها و نیز تاکید بر اراده آزاد فرد در سرنوشت خویش است در نتیجه نگاه سودگرایان به عمل اتانازی با نظریات وظیفه گرایانه و همچنین با دیدگاه ادیان توحیدی به ویژه اندیشه های دین مبین اسلام و اخلاق اسلامی در تقابل شدید قرار خواهد گرفت و یکی از اساسی ترین وجه اختلاف آنها در قداست و ارزشی است که برای حیات انسان قایل هستند.