خانه لطفی دامغان واقع در خیابان 12 فروردین (بالا محله) شهر دامغان یکی از زیباترین یادگارهای دامغان قاجاری است که به وسیله زنجیره ای از بناهای ارزشمند بافت پیرامون به شهر متصل شده است. نظر به چالش پیش رو در زمینه موضوع توسعه پایدار (sustainable development) و حفظ و توسعه منابع طبیعی اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، بهره گیری بهینه از تمامی دارایی های موجود امری است اجتناب ناپذیر به همین دلیل مطالعه و کنکاش در مورد حوزه های مشترک توسعه پایدار و مرمت و نیز بررسی راهکارهای مرمت با الگوی توسعه پایدار ضروری به نظر می رسد. با توجه به ارزش های معماری و تاریخی خانه لطفی و امکانات بالقوه بنا و بافت پیرامونی در جهت مرمت پایدار با الگوی توسعه پایدار همگی حاکی از اهمیت پرداختن به این موضوع می باشد. روش تحقیق این پژوهش مطالعات کتابخانه ای، میدانی و مصاحبه می باشد و طبقه بندی اولیه اطلاعات و طرح پرسش های ثانویه امکان مطالعات تکمیلی را فراهم کرده و در آخر تجزیه و تحلیل اطلاعات به تدوین تحقیق می انجامد و در بخش پایانی پژوهش نتایج حاصل از این تحقیق در طرح مرمت و باز زنده سازی خانه لطفی به کار گرفته شده است. در پژوهش حاضر، نخست محدوده قرارگیری اثر و هم چنین ویژگی های خانه مورد مطالعه قرار گرفته و در مرحله بعد آسیب شناسی بنا و بافت پیرامونی بررسی می گردد. مبانی نظری پژوهش به بررسی مفهوم توسعه پایدار در حوزه مرمت بناها و بافت های تاریخی می پردازد و در فصل پایانی پژوهش، طرح مرمت و باز زنده سازی اثر در راستای احیای ارزش ها و نیز در جهت ارتقاء شاخص های توسعه پایدار با بکارگیری از شیوه های مرمت پایدار ارائه می گردد.