این مطالعه بر آن است تا اجتناب از کاربرد فعل مرکب توسط انگلیسی آموزان ایرانی در سطح دانشگاه را مورد بررسی قرار دهد. سوالی که این مطالعه در صدد پاسخ به آن بود، این است که آیا توانایی نوشتاری یادگیرندگان تحت تاثیر استراتژی اجتناب از کاربرد فعل مرکب قرار میگیرد. برای پاسخ به این سوال، چهل و چهار شرکت کننده سطح متوسط توسط آزمون opt انتخاب شدند. برای بررسی از جوانب مختلف، از سه آزمون استخراجی ( چهار گزینه ای، یادآوری، ترجمه) استفاده شد بدین منظور که تمایل شرکت کنندگان در انتخاب فعل مرکب یا فعل یک کلمه ای مورد آزمون قرار گیرد. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان متمایل به استفاده از استراتژی محافظه کارانه بوده و استفاده از افعال یک کلمه ای با معانی چند منظوره عمومی را بر استفاده از افعال مرکب با معانی خاص و اصطلاحی ترجیح می دهند. همچنین نتایج نشان داد که شرکت کنندگان بیشتر متمایل به استفاده از افعال مرکب لفظی بوده اند تا افعال مرکب مجازی. نمره میانگین کل شرکت کنندگان به عنوان معیاری برای تقسیم آن ها به دو گروه مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس این که تا چه اندازه نمرات شرکت کنندگان بالاتر یا پایین تر از میانگین بوده است، شرکت کنندگان در یکی از گروه های a (گروه بالا) یا b (گروه پایین) قرار گرفتند. گام بعدی بررسی این بود که آیا اجتناب از افعال مرکب عملکرد نوشتاری آنان را تحت تاثیر قرار می دهد. برای تحقق این هدف از شرکت کنندگان خواسته شد تا یک فعالیت نگارشی انجام دهند. نوشته ها توسط دو مصحح مستقل با استفاده از معیار ارزیابی weigle (2004) مورد سنجش قرار گرفت. برای این مطالعه، از یک آزمون تی به عنوان میانگین آماری برای فرایند تست فرضیه استفاده شد و نتایج تفاوت معنی داری را میان عملکرد نوشتاری دو گروه نشان داد. شرکت کنندگان گروه b نسبت به شرکت کنندگان گروه a عملکرد بهتری داشتند. با استنباط از این یافته می توان نتیجه گرفت که ارتباط تنگاتنگی میان اجتناب از کاربرد فعل مرکب و توانایی نوشتاری یادگیرندگان وجود دارد.