تئاتر مستند گونه ای از تئاتر به شمار می آید که با نگاهی نقادانه و به منظور ایجاد پرسش در ذهن مخاطب به بازنگری در رویدادی واقعی می پردازد. تئاتر مستند چندان به دنبال ارائه راه حل نیست بلکه تلاش می کند تا تصویری واقعی و به دور از پیش داوری از شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه را نمایش دهد. در این تحقیق ضمن مروری بر تاریخچه و عناصر اجرایی تئاتر مستند، تصویری از شیوه ها، تمهیدات و شگردهایی که در اجرای این نوع تئاتر به کار بسته می شود، از مرحله ایده پردازی تا اجرای صحنه ای و ارتباط با تماشاگر ارائه می گردد و همچنین به بررسی تجربیات اجرایی سه کارگردان مطرح در حوزه تئاتر مستند: آنا اسمیت، امیلی مان و مارتین دابرمن پرداخته خواهد شد. پرسش اولیه و اصلی در این تحقیق این است که اساساً در خلق یک نمایش مستند چه شیوه ها و تمهیدات ویژه ای وجود دارد؟ برای دستیابی به چنین منظوری، این پایان نامه در قالب شش فصل تنظیم گردیده است. در فصل اول با ارائه چند تعریف از تئاتر مستند و ذکر دوره های مختلف آن به لحاظ تاریخی تصویری کلی از تئاتر مستند ارائه می شود. فصل دوم به دلیل نقش و جایگاه اروین پیسکاتور در تئاتر مستند جهان و به ویژه تاثیر وی بر تئاتر مستند، به معرفی اروین پیسکاتور تخصیص داده شده است. فصل سوم به معرفی نظام نشانه ای حاکم در این گونه از نمایش پرداخته شده است و در سه فصل بعد، با بررسی نمایش های سه کارگردان نامبرده در تئاتر مستند آمریکا تلاش می شود تا به بررسی شیوه های اجرایی و نیز مرور نظام نشانه ای معرفی شده در فصل سوم در آثار این کارگردانان پرداخته شود که در پایان هر فصل از این پژوهش مطالب همان بخش جمع بندی و نتیجه گیری شده است. در نتیجه گیری نهایی چنین ذکر شده است که تئاتر مستند علاوه بر استفاده از نظام های نشانه ای شناخته شده در هنر نمایش، از گونه ای از نظام نشانه ای دیگر نیز استفاده می کند، که مهمترین کارکرد آن اعتبار بخشیدن به واقعیتی است که بر روی صحنه به اجرا درمی آید. بنابراین هرگونه تمهید و تکنیکی که چنین کارکردی داشته باشند می تواند در این نظام جای بگیرد و هیچ محدودیتی وجود ندارد. همچنین در بررسی آثار سه کارگردان معاصر تئاتر مستند آمریکا چنین استنباط می شود که امیلی مان با استفاده از زبان و ادبیات روزمره سعی در اعتبار بخشیدن به واقعیت صحنه دارد. در نمایش های آنا اسمیت آنچه بیش از هرچیز اهمیت دارد مسئله هویت انسان معاصر در آمریکا می باشد و مارتین دابرمن در نمایش های مستند خود تکیه بر تاریخ و دوره های مختلف تاریخی دارد.