پژوهش حاضر به نحوه ی بازنمایی تناسب در پیکره های عصر مفرغ در لرستان با هدف دستیابی به نحوه ی برداشت سازندگان آن از تناسب به عنوان ابزاری برای بیان نحوه دیدن، باورها و تفکرات قوم سازنده می پردازد. روش پژوهش بهره گیری از مبنای ساختارگرایانه به منظور بررسی مولفه های موجود در تناسب مانند اسطوره و نشانه و بازنمایی و با هدف بررسی ارتباط میان دانش بصری و ساختار بیانی ناشی از آن به منزله الگویی ارتباطی می باشد. یافته های حاصل از بررسی تناسب، وجود نسبتهایی را آشکار می سازد که مشخصه های بیشماری از باورهای اعتقادی، ویژگیهای هنری و یافته های ارزشمند در خصوص ساختار آنهارا بیان می کند. در نهایت روشن گردید که سازندگان آثار مفرغی تلاش کرده اند تا ضمن حفظ زیبایی این آثار از آن به عنوان جایگاهی برای بیان ثبات حکومتی و باورهای اعتقادی خود سود جویند. کلمات کلیدی: پیکره های مفرغی، تناسب، فرهنگ بصری، باورهای اعتقادی.