چکیده: در پایان نام? حاضر با عنوان«بررسی ویژگی های سبکی غزلیّات وصال شیرازی» اشعار وی در سه سطح(زبانی، فکری، ادبی) بررسی سبکی شده است. در سطح زبانی، بخش آوایی اکثراً از اوزان متوسط و خفیف استفاده شده است و از اوزان سنگین و مهجور خبری نیست. اوزان غزل های او همان اوزان غزل های سعدی و حافظ است. در بخش واژگانی، در سطح مفردات و ترکیبات هیچ گونه ابتکار و نو آوری دیده نمی شود و نزدیک به سیزده درصد واژگان غزل ها عربی است که اکثراً از واژه های معمول و متداول در زبان فارسی است. در بخش نحوی، در بیشتر غزل ها ارکان جمله مطابق منطق نثر در کنار هم قرار گرفته و شعر او دستورمند است. در سطح فکری مضامین گزید? قدما دستچین شده است. عرفان به کار رفته در غزلیّات وصال شیرازی، عرفانی تقلیدی و تکراری است. مسائل اجتماعی و سیاسی زمان شاعر، بیان تجربه های شخصی، اندیشه های نو و تازه و ابتکار در مضمون پردازی در شعر او وجود ندارد. در سطح ادبی تشبیه، استعاره و مجاز تازه در غزل ها دیده نمی شود و تشبیه حسی به حسی بیشترین کاربرد را دارد و سبک او را می توان سبک مبتنی بر تشبیه خواند. از صنایع بدیع لفظی و معنوی بسیار معتدل استفاده شده است و انبوهی تصاویر شعری به گونه ای که مفاهیم کلام او را دیریاب کند، در شعر او مشاهده نمی گردد. مبنای کار وصال بر تقلید استوار است، هم از نظر لفظ و شیوه بیان و هم از نظر محتوا و مضمون و توصیف ها تنها سعی دارد تا به سرمشق های خود(سعدی وحافظ) نزدیک گردد. کلید واژه : سبک، غزل، وصال شیرازی، سطح زبانی، سطح فکری، سطح ادبی