پیروزی انقلاب اسلامی و روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی در سال 1357 شکست سنگینی برای سیاست خارجی ایالات متحده ی آمریکا در منطقه ی خاورمیانه محسوب می گردد. سیاست های ضد ایرانی دولت های مختلف ایالات متحده، به شیوه های گوناگون تحریم های سیاسی و اقتصادی، تهاجم فرهنگی، حمایت از گروه های اپوزیسیون، تلاش برای تصویب قطعنامه در شورای امنیت برای محروم کردن ایران در دستیابی به فناوری صلح آمیز هسته ای و ... پیگیری شده است. با روی کار آمدن باراک اوباما، طرح و پیگیری سیاست «تغییر» و برنامه های صلح طلبانه به منظور اصلاح چهره ی منفور آمریکا دنبال گردیده است. وی یکی از برنامه های اصلی خو د را اصلاح روابط ایران و آمریکا در قالب گفتگوی مستقیم و بدون پیش شرط با ایران عنوان کرد. یکی از اصلی ترین عوامل مطرح کردن مذاکرات بدون پیش شرط، کاهش قدرت امریکا، در ابعاد گوناگون اقتصادی، سیاسی و نظامی می باشد. امریکا، در دهه ی اخیر، خصوصیات یک قدرت هژمون و مسلط را تا حدودی از دست داده و بخشی از قدرت خود را به رقبایش در عرصه ی بین المللی منتقل کرده است. هم اکنون کشورهایی مانند روسیه، چین، ژاپن و کشورهای عضو اتحادیه ی اروپا در برخی ابعاد اقتصادی، سیاسی و نظامی با ایالات متحده هماوردی می کنند. مخالفت این کشورها با وارد آوردن فشار بیش از حد بر ایران، به ویژه برای حمله ی نظامی به این کشور، موجب اتخاذ اقدامات نرم تر در برابر ایران، در دوره ی اول اوباما شده است. همچنین بروز تحولات منطقه ای همچون بحران افغانستان، عراق، لبنان و تثبیت نقش عنصر شیعی در ساخت قدرت و سیاست منطقه ای و پیگیری برنامه ی هسته ای ایران، تأثیرگذاری ایران را در مسائل سیاسی و امنیتی خاورمیانه افزایش داده و توازن سنتی قوا را در منطقه به ضرر امریکا و متحدان منطقه ای آن همچون اعراب محافظه کار و اسرائیل به خطر انداخته است. بنابراین، رویارویی دولت اوباما در خاورمیانه با چالش هایی نظیر بحران اقتصادی، جنگ عراق و افغانستان، صلح فلسطین و اسرائیل و پرونده ی هسته ای ایران سبب شده است از سیاست-های تند و افراطی بوش مبنی بر حمله ی نظامی به ایران در صورت عدم تعلیق غنی سازی از سوی ایران ممانعت کرده و خواهان مذاکرات بدون پیش-شرط با تهران گردد.