مواد زائد حاصل از ساخت و تخریب سازه ها (ساختمان ها و راه ها) در کشورهای مختلف از جمله ایران، رقم بزرگی را به خود اختصاص داده است. مشکلات زیست محیطی ناشی از دپوی این مصالح در لندفیل ها از یک طرف و کاهش منابع طبیعی سنگدانه ها به دلیل استفاده ی بی رویه ی آن از سوی دیگر، باعث توجه متخصصین صنعت روسازی به مسئله ی بازیافت و جایگزینی مصالح دور ریز با سنگدانه های طبیعی (na) در لایه های روسازی شده است. از بین مواد زائد حاصل از ساخت و تخریب سازه ها، خرده های بتن و آسفالت بیشترین مقاومت و قابلیت بازیافت را داشته و در این تحقیق نیز از این مصالح استفاده شده است. در کشور های توسعه یافته، روش های مختلفی برای استفاده ی مجدد سنگدانه های بتنی (rca) و آسفالتی (rap) بازیافتی در لایه های رویه و اساس روسازی ارائه شده است، ولی در زمینه ی امکان استفاده از این مصالح در لایه ی زیراساس و به خصوص برای مصالح بومی ایران، پژوهش جامعی انجام نشده است. در این پایان نامه، امکان استفاده از سنگدانه های بتنی و آسفالتی قابل بازیافت در لایه ی زیراساس بررسی شده است. پس از نمونه برداری rca و rap از منابع قرضه، آزمایش های پایه ای مکانیک خاک بر روی آن-ها انجام شده و ترکیب های مختلف این مصالح با سنگدانه های طبیعی و با یکدیگر، تحت آزمایش-های سی بی آر (cbr) خشک و اشباع و تراکم اصلاح شده قرار گرفت. نتایج نشان دادند که جایگزینی rca با na باعث افزایش رطوبت بهینه و مقاومت cbr و نیز کاهش حداکثر چگالی خشک می شود. جایگزینی rap با na باعث کاهش رطوبت بهینه و حداکثر چگالی خشک و مقاومت cbr می شود. جایگزینی rcaبا rap نیز باعث افزاش رطوبت بهینه و مقاومت cbr و کاهش حداکثر چگالی خشک می شود. همچنین نتایج تحقیق حاکی از این بود که در نمونه های شامل درصد بالای rap و rca نسبت به na مقاومت cbr در حالت اشباع افت کمی نسبت به حالت خشک دارد.