هدف: هدف پژوهش حاضر مطالعه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر نشانگرهای بیوشیمیایی اختلال آندوتلیال در افراد مبتلا به دیابت نوع 2و ارتباط آن ها با شاخص مقاومت انسولینی بود. روش : 27نفر زن مبتلا به دیابت نوع دو به طور تصادفی در 3گروه هوازی (11 نفر با دامنه ی سنی سال=50/81±7/87 و bmi=29.68±4.83) و گروه مقاومتی (11نفر با دامنه ی سنی سال=42/87±6.23 و bmi=28/93±4/83) و گروه کنترل (5 نفر با دامنه ی سنی سال=55/20±3/7 و bmi=31/03±5/04) قرار گرفتند . گروه هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60-45 دقیقه باشدتhrr60% به فعالیت هوازی پرداختند.گروه مقاومتی به مدت ، 8 هفته ، 3 جلسه در هفته که با شدت %50-401rm8-12 تکرار و 6-3 ست به فعالیت پرداختند. نمونه های خون جهت اندازه گیری سطوح سرمی vcam-1، vwfو انسولین به ترتیب به روش الایزاو چرنیل منسنس در 2 مرحله ، پیش آزمون و 48 ساعت از فعالیت پس آزمون در حالت ناشتا تهیه شد. برای بررسی نتایج از آزمون های t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد .یافته ها: نتایج نشان داد با کاهش معنادار وزن و bmi، در گروه هوازیکاهش معنی داری در سطوح سرمی vcam-1 و vwf در گروه هوازی(p<0/0)و(p<0/02 ) وهمچنین کاهش معنی دارvcamدر گروه مقاومتی مشاهده شد( p<0/00 ). و امادر سطوح سرمی vwf به دنبال تمرینات مقاومتی کاهش معنی داری مشاهده نشد (p<0/52 ). نتایج نشان داد که در گروه کنترل تا پس آزمون کاهش معنی داری در سطوح سرمی vcam-1 و vwf مشاهده نشده است.و همچنینبین سطوح سرمی vcam-1 و vwf با مقاومت انسولین بدنبال تمرینات هوازی ارتباط وجود دارد(r=0/729 )و(r=0/802 ). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که سطوح سرمی vcam-1 در پاسخ به تمرینات هوازی و مقاومتی کاهش یافت. و همچنین مقدار vwfدر پاسخ تمرینات هوازی کاهش یافت. مقدار سرمی vwfدر گروه تمرینات مقاومتی کاهش پیدا نکرد. و بین تغییرات سطوح سرمی vcam-1 ، بدنبال تمرینات مقاومتی و هوازی با شاخص مقاومت انسولین همبستگی وجود دارد.